Lichtpuntjes

Geloof me niet op mijn woord, maar op dit moment denk ik dat dit misschien de laatste post wordt. Omdat er niet zoveel nieuwe dingen te vertellen zijn, we zitten in onze driehoek van dankbaarheid - bezorgdheid - hoop en ik denk dat we daar nog wel een tijdje zullen blijven, waarschijnlijk permanent. Dankbaarheid hoef ik niet toe te lichten. Vorige week moesten we voor een kleinigheid bij de huisarts zijn. Het was last minute dus we kregen een afspraak bij een andere arts dan Vinnies vaste huisarts. De dokter had over hem gehoord en zijn verslagen gelezen en zei dat het zijn dag goed maakte om Vinnie zo te zien binnenwandelen. Hij zou nooit gedacht hebben dat dit mogelijk was op basis van wat hij gelezen had. Hij ging er ook van uit dat we intensieve revalidatie achter de rug hebben. Niet dus, Vinnie heeft het vooral zelf gedaan.  Dit weekend heeft hij vlot 13 kilometer mee gewandeld, met daarbovenop nog zich uitleven in de speeltuin en tegen een balletje trappen. De dankbaarheid als we