Driehoek

Geloof me niet op mijn woord, maar op dit moment denk ik dat dit misschien de laatste post wordt. Omdat er niet zoveel nieuwe dingen te vertellen zijn, we zitten in onze driehoek van dankbaarheid - bezorgdheid - hoop en ik denk dat we daar nog wel een tijdje zullen blijven, waarschijnlijk permanent.

Dankbaarheid hoef ik niet toe te lichten. Vorige week moesten we voor een kleinigheid bij de huisarts zijn. Het was last minute dus we kregen een afspraak bij een andere arts dan Vinnies vaste huisarts. De dokter had over hem gehoord en zijn verslagen gelezen en zei dat het zijn dag goed maakte om Vinnie zo te zien binnenwandelen. Hij zou nooit gedacht hebben dat dit mogelijk was op basis van wat hij gelezen had. Hij ging er ook van uit dat we intensieve revalidatie achter de rug hebben. Niet dus, Vinnie heeft het vooral zelf gedaan. 

Dit weekend heeft hij vlot 13 kilometer mee gewandeld, met daarbovenop nog zich uitleven in de speeltuin en tegen een balletje trappen. De dankbaarheid als we hem zo bezig zien is er elke dag opnieuw en slijt niet.

Met de pijn en zeker de rugpijn valt het momenteel echt goed mee. De laatste scan toonde dat de wervels bovenaan de rug in elkaar geslagen zijn, maar ze staan wel mooi in hun baan en dat is het belangrijkste. Regelmatig een scan om te zien of dat zo blijft als Vinnie groeit en voor de rest enkel kine om zijn spieren te versterken zodat die alles mee opvangen. Ondertussen passen we ons aan. Als Vinnie een slechte dag heeft, houden we het rustig. Voelt hij zich goed, dan doen we die wandeling van 13 km en genieten ervan.

Ik duim dat het vandaag opnieuw een goede dag is voor Vinnie want hij is op klasuitstap vertrokken naar Pairi Daiza. Hij was er al dagen mee bezig, gisteren zorgvuldig zijn rugzak ingepakt en vanochtend nog eens alles herschikt. Vijf maanden geleden had niemand het voor mogelijk gehouden.

Lijkt het soms (vaak!) alsof er niets meer aan de hand is - absoluut. Is dat ook zo - nee. Bij ons recente bezoek aan kinderneurologie een paar weken geleden werd er gezegd dat we realistisch moeten blijven. Gezien het grote hersentrauma is het te verwachten dat Vinnie vanaf het middelbaar niet meer mee zal kunnen op school. Hij luistert natuurlijk mee, zegt er niet veel over maar zo'n nieuws kan niet anders dan hard aankomen. Het is telkens even slikken maar dan denk ik weer terug aan die allereerste MRI en het verschil tussen wat Vinnie verwacht werd te kunnen op basis van de beelden en wat hij effectief kon.

Misschien zeggen we over twintig jaar dat hij toch weer mooi iedereen ongelijk bewezen heeft. Misschien moeten we zeggen dat hij inderdaad niet mee kon op school maar dat hij een andere weg genomen heeft en er ook geraakt is. Dat we fier gaan blijven op onze vechter, daar ben ik 100 procent zeker van.