Lichtpuntjes

Gelukt! Een hele week elke dag de volledige dag naar school, enkel onderbroken voor een sessie bij de kinesiste. Vinnie vindt de kine beduidend toffer nu hij groen licht gekregen heeft om zijn rechterarm volledig te gebruiken. Deze week oefent hij reactiesnelheid, kracht en coördinatie met het gooien en vangen van een bal. Veel meer actie en dus veel meer zijn ding dan de oefeningen die hij tot nu toe gedaan had.  De kinesiste vertelt dat Vinnie moeite heeft met een bepaalde oefening die gebaseerd is op flexibiteit van voet en onderbeen en dat ze daar verder met hem aan zal werken. Het is belangrijk die reflexen te hebben, anders is er veel meer kans op vallen bij een eventuele struikeling.  Profetische woorden, Vinnie struikelt en valt later die week een paar keer op school.    Ik word twee keer telefonisch op de hoogte gebracht. De eerste keer omdat Vinnie tijdens de middagspeeltijd zijn rug pijn gedaan heeft bij het botsen tegen iets - op de plaats van de wervelbreuken. Hij heeft bl

De Vinnie-trein dendert maar door. Deze week afspraak in Leuven voor de breuken aan schouder, sleutelbeen, ribben en wervels. Voor de zoveelste keer op rij krijgen we goed nieuws. De breuken genezen zoals het hoort, Vinnie mag vanaf nu zijn rechterarm opnieuw belasten en volledig in alle richtingen bewegen. Nog een paar weken opletten voor valpartijen of geduw, daarna mag hij alles weer doen. Tenzij Vinnie last en pijn zou krijgen, ziet de arts geen reden om een volgende afspraak in te boeken. Alweer iets afgevinkt. Vinnie heeft duidelijk opgelet tijdens de consultatie want sindsdien is hij niet meer komen vragen of hij wel mag klimmen, springen, lopen. Hij doet t gewoon. Ik word ook opgedragen om rodeostier te spelen op de trampoline maar denk aan het vermijden van valpartijen dus wanneer Vinnie op mijn rug plaatsneemt, wordt t eerder een rodeokalf. Nog even en dan wip ik hem wel weer vol enthousiasme van mijn rug. Alles gaat dus in sneltreinvaart maar soms ontspoort het wel. Vinnie i

Alweer een week van vooruitgang. Maandag hebben we een afspraak op kinderneurologie in Leuven. Het heeft gesneeuwd en Vinnie ziet het toch niet echt zitten om de trap vanuit de parking naar boven te nemen dus we gaan met de lift. We mogen al meteen binnen en wachten even tot de arts de kamer binnenkomt. Het blijkt de neurologe te zijn die we tijdens het verblijf in het ziekenhuis meermaals gezien hebben. Ze komt nog maar de kamer binnen en merkt al op hoe goed Vinnie eruit ziet. Grappig, want hij heeft zijn jas nog aan, kap op en sjaal voor zijn mond. En toch ziet ze meteen aan zijn houding dat hij veel vooruitgang heeft gemaakt. Toen we het ziekenhuis mochten verlaten, was hij inderdaad nog veel verkrampter. Zij en Vinnie hebben een kort gesprek over hoe het gaat - goed, elke dag beter. Welke dingen nog moeilijk zijn voor hem - hoofdrekenen, en dat is het zo'n beetje. Ze checkt ook zijn kracht en coördinatie aan de linkerkant vs rechts en is alweer zeer positief verrast over de ev

Zoals verwacht is Vinnie erg onzeker over het litteken van zijn operatie. Hij wil enkel truien met een kap aandoen en buitenshuis - dus ook in de klas - zet hij steevast die kap op. Hij vertelde deze week dat hij in de klas bij het uitdoen van zijn jas per ongeluk de kap van zijn trui mee naar beneden getrokken had maar dat gelukkig niemand het gezien had. We begrijpen de onzekerheid zeker, al is het totaal niet nodig want het litteken is gewoon een lijntje geworden over de helft van zijn schedel. Verder is er niets meer te zien.  Binnenkort, als zijn haar nog wat langer wordt, zal er helemaal niks meer te zien zijn. Rik zit anders in elkaar dan zijn broer, is veel minder bezig met wat andere mensen wel niet zullen denken en snapt niet goed waarom Vinnie zo onzeker is. Hij heeft Vinnie al aangemoedigd om gewoon zijn hoofd te laten zien, maar Vinnie antwoordt dan dat dit geen optie is. Tennslotte zijn er kinderen in zijn klas die groter zijn dan hij dus die kunnen zijn hoofd van bovenaf

Na de pijlsnelle evolutie van Vinnie de voorbije weken hebben we nu een plateau bereikt. Een achterover hellend plateau, want hij lijkt op een paar vlakken achteruit te zijn gegaan. Wandelen gaat moeilijker en hij heeft ook meer moeite met dingen vertellen of op sommige woorden komen. Deze week was het plan om elke dag van school naar huis terug te wandelen. Maar maandag bij het oppikken aan de schoolpoort kwamen er meteen tranen bij te pas omdat Vinnie de energie er echt niet voor had om de 500 meter naar huis te stappen. Dinsdag zijn we halfweg even bij de grootouders moeten gaan rusten, zoals Vinnie het zelf zei "om zijn bibberend lijfje op te warmen" en vandaag was het opnieuw zo een rotweer dat ik hem de wandeling niet wou aandoen. Op school gaat het goed, heel af en toe loopt het even mis en maakt Vinnie rare fouten. Dat is zowel in de les als thuis bij het huiswerk gebeurd. Heel blij dat de juf en ik op dezelfde lijn zitten wat dit betreft: we willen Vinnie niet onzeke