Wild

Alweer een week van vooruitgang. Maandag hebben we een afspraak op kinderneurologie in Leuven. Het heeft gesneeuwd en Vinnie ziet het toch niet echt zitten om de trap vanuit de parking naar boven te nemen dus we gaan met de lift. We mogen al meteen binnen en wachten even tot de arts de kamer binnenkomt. Het blijkt de neurologe te zijn die we tijdens het verblijf in het ziekenhuis meermaals gezien hebben. Ze komt nog maar de kamer binnen en merkt al op hoe goed Vinnie eruit ziet. Grappig, want hij heeft zijn jas nog aan, kap op en sjaal voor zijn mond. En toch ziet ze meteen aan zijn houding dat hij veel vooruitgang heeft gemaakt. Toen we het ziekenhuis mochten verlaten, was hij inderdaad nog veel verkrampter. Zij en Vinnie hebben een kort gesprek over hoe het gaat - goed, elke dag beter. Welke dingen nog moeilijk zijn voor hem - hoofdrekenen, en dat is het zo'n beetje. Ze checkt ook zijn kracht en coördinatie aan de linkerkant vs rechts en is alweer zeer positief verrast over de evolutie. Vinnie gebruikte zijn rechterkant eerst niet, daarna lichtjes en nu voelt ze zelfs geen krachtverschil meer tussen beide kanten. Ze prijst hem om zijn attitude, is ervan overtuigd dat hij zo snel vooruit gaat omdat hij zo zijn best doet om alles zelf te doen en geeft nog mee dat het een enorm goed teken dat alles zo snel evolueert. Ze hoopt zelfs op een volledig herstel. Gewéldig nieuws. De komende weken volgen radiologie en MRI voor de breuken. Kine blijven we volgen, de medicatie tegen epilepsie moet nog een paar maanden genomen worden en uiteraard gaan we nog op controle blijven gaan op neurologie.

Hoe zalig het ook is dat Vinnie elke dag meer en meer kan, hij moet echt nog even voorzichtig zijn en dat blijkt een uitdaging te worden. Mee voetballen op de speelplaats is nog niet aan de orde tot minstens 3 maanden na het ongeluk, wanneer de breuken in zijn hoofd normaal gezien voldoende hersteld zijn. Ik ben stiekem blij dat de neurologe Vinnie dit nog eens uitlegt. Wij hebben het hem ook al gezegd en de school ook maar op vlak van (on)voorzichtig zijn, zien we meer en meer de oude, wilde Vinnie. Tegen het einde van de week wreekt het zich wel, donderdag heeft hij pijn aan hoofd en ruggewervels. De krokusvakantie begint net op tijd.

Onder het motto "wie van een paard valt moet zo snel mogelijk terug het zadel in", gaan we terug naar de Ardennen. We hadden voorgesteld een wildpark te bezoeken waar de jongens graag komen. Vinnie vond het eerst een goed idee maar vrijdagavond ziet hij het niet meer zitten. Rik ook niet, hij is echt bang om opnieuw in een bos te wandelen. Dat had ik eerder deze week al opgemerkt toen Rik en ik in het donker een paar blokken hout gingen halen voor de open haard. Rik lichtte bij en ik probeerde aan het hout vanachter te geraken toen er een groot blok naar beneden donderde tegen mijn been. Geen probleem maar hij was erg geschrokken en gaf meteen toe dat hij op zo'n momenten alles herbeleeft. Net zoals alles tegenwoordig, besluiten we het weer stap voor stap aan te pakken en gaan we nog niet naar het wildpark maar wandelen dan maar langs de rivier. Het gaat heel goed, Vinnie speelt, klimt en loopt zelfs.
Erop letten dat hij zich geen pijn doet doen we, hem afremmen niet echt. Natuurlijk is hij 's avonds heel vermoeid. Het uit zich in een huilbui en ik merk ook dat hij trager spreekt op zo'n momenten dat hij echt moe is. Hij geraakt moeilijk uit zijn verhaal en moet veel moeite doen om de juiste woorden te vinden waardoor hij veel langzamer spreekt. Het kunnen ook zijn 50% Limburgse genen zijn die naar boven komen :)

Morgen nog eens wandelen, stap voor stap geraken we wel weer in dat wildpark.