Lichtpuntjes

Van mijn naaste omgeving hoor ik dat ik de realiteit soms te positief voorstel in deze blog. Ik snap zeker wat daarmee bedoeld wordt maar ondanks de moeilijkheden en de dingen die onmiskenbaar veranderd zijn, heb ik wel het gevoel dat ik mijn kind terug heb. Dat is lange tijd niet zo geweest maar nu dus wel. Mijn kind met de handleiding - want zo heb ik Vinnie altijd genoemd. Het is niet altijd makkelijk om te weten hoe best om te gaan met Vinnie zijn moeilijkere karaktertrekken. Na negen jaar ervaring hebben we er ondertussen gelukkig meestal wel een idee van wat het beste werkt. Zo ook gisteren: Vinnie kwam thuis en was eigenlijk meteen nukkig en zelfs onbeleefd. De handleiding voor dit scenario zegt: hem duidelijk maken dat zijn gedrag niet ok is, hem laten afkoelen en daarna proberen te weten te komen wat er scheelt. En wat bleek: hij zat ermee in dat hij een slechte toets had teruggekregen. De toets van rekenen van vorige week waar hij bij de voorbereiding de avond ervoor nog een

Nu de breuken én de hersenen van Vinnie goed op weg zijn naar genezing, lijkt het tijd om ook op andere vlakken te beginnen genezen. Vooral Rik heeft het de laatste dagen moeilijk met alles wat er gebeurd is. Hij maakt zich zorgen over hoe wild zijn broer op de speelplaats is ("mama, je moet echt eens met hem praten daarover, hij mag ons dat niet meer aandoen") en voelt een enorme verantwoordelijkheid om voor hem te zorgen. Hij had zelfs al een plan om ervoor te zorgen dat Vinnie op bosklassen tijdig zijn anti-epilepsiemedicatie zal krijgen. De beste oplossing leek hem dat hij zelf de medicatie zou bijhouden en toedienen.  De bosklassen gaan pas eind juni door... Gisteren ben ik Rik in de voormiddag moeten gaan ophalen uit school (hoera voor telewerk en de bijkomstigheid dat de schoolpoort nooit veraf is). Hij zag lijkbleek, de juf zei dat hij kloeg over hoofdpijn. Later zei hij dat hij misselijk was en hij vroeg bij thuiskomst meteen om in bed te mogen gaan liggen. Gebeurt e

Waarschuwing: de volgende post bevat alleen maar goed nieuws.  Om eerst toch even duidelijk te maken dat we wel degelijk onze probleempjes hebben: Rik en Vinnie maken best veel ruzie de laatste tijd. Voorlopig dieptepunt: Rik die het beu was dat Vinnie hem heel de tijd zonder enige reden pijn deed en "kale hond" riep om Vinnie terug te kwetsen. Opzet geslaagd.  Ook heeft Rik zijn kuit verrokken en ik een spier onder het schouderblad - net dezelfde die ik een paar jaar geleden vreselijk pijnlijk geblokkeerd heb door choco van mijn elleboog te willen likken. Dat lukt sowieso niet en het is duidelijk ook gevaarlijk - eigenlijk best een preventiecampagne waard. Maar dit terzijde, een positieve post dus, hier gaan we:   Vanochtend kine. Vorige week hadden we huiswerk meegekregen onder de vorm van een paar oefeningen waar Vinnie moeite mee had tijdens de sessies en die we dus thuis verder moesten oefenen. Zo kon hij bijvoorbeeld niet meer huppelen. We zijn ermee aan de slag gegaan

 "Mama, had het eigenlijk gekund dat ik gestorven was?", vroeg Vinnie me gisteren toen ik hem te slapen legde. Ik bevestig dat het inderdaad heel bange uren en dagen waren na zijn ongeluk. Een bevredigend antwoord blijkbaar, Vinnie is daarna rustig gaan slapen.   Hij lijkt met alles enorm nuchter om te gaan. De avond ervoor vertelde hij over de dingen waarvan hij duidelijk merkt dat ze nu moeilijker zijn dan ervoor. Lezen en de inhoud van teksten begrijpen gaat trager, schrijven ook, en tegen een bal trappen gaat minder goed.  Hij vertelt erover maar het lijkt hem niet te frustreren.   Vaststellen zonder te oordelen, accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn zonder je er ongelukkig door te laten maken. Als dat de essentie is van mindfulness, dan is Vinnie een mindfulness-goeroe.   Mij lukt het niet altijd om zijn voorbeeld te volgen - tegenwoordig heb ik de irritante neiging om me bij het sleuren met zware ongekliefde stukken hout af te vragen of die zwaarder zijn dan wat Vinn