Avondbabbels

Nu de breuken én de hersenen van Vinnie goed op weg zijn naar genezing, lijkt het tijd om ook op andere vlakken te beginnen genezen. Vooral Rik heeft het de laatste dagen moeilijk met alles wat er gebeurd is. Hij maakt zich zorgen over hoe wild zijn broer op de speelplaats is ("mama, je moet echt eens met hem praten daarover, hij mag ons dat niet meer aandoen") en voelt een enorme verantwoordelijkheid om voor hem te zorgen. Hij had zelfs al een plan om ervoor te zorgen dat Vinnie op bosklassen tijdig zijn anti-epilepsiemedicatie zal krijgen. De beste oplossing leek hem dat hij zelf de medicatie zou bijhouden en toedienen. 

De bosklassen gaan pas eind juni door...

Gisteren ben ik Rik in de voormiddag moeten gaan ophalen uit school (hoera voor telewerk en de bijkomstigheid dat de schoolpoort nooit veraf is). Hij zag lijkbleek, de juf zei dat hij kloeg over hoofdpijn. Later zei hij dat hij misselijk was en hij vroeg bij thuiskomst meteen om in bed te mogen gaan liggen. Gebeurt eigenlijk nooit, hij mag nog zo moe of zo ziek zijn, hij zal overdag niet in bed kruipen. Maar hij viel meteen in slaap, ben een paar keer gaan kijken en hij sliep een uur of 3 aan een stuk door. 

Daarna kwam hij hongerig naar beneden en alles leek achter de rug. 's Avonds een tijd na het slapengaan, riep hij of ik toch nog even kon komen. "Mama, ik voel me triestig en ik voel me gevoelig".

We hebben dan een tijdje gebabbeld over hoe hij alles beleefd heeft en nog altijd beleeft. Vinnie pikte ook in en gaf ons wat meer inzicht in de dingen waar hij het in het begin moeilijk mee had. Kleine dingen zoals die keer in Luik toen hij nog niet kon communiceren en zin had in een vanillepudding maar het niet kon vragen. En ook grote dingen want hij was er zich van bewust dat Bart en ik bij hem waren maar hij wist niet wat er met Rik gebeurd was en hij kon het alweer niet vragen.

Vinnie vertelt het allemaal rustig, hij lijkt het echt te kunnen plaatsen. Natuurlijk heeft hij ook zijn frustraties: het eeuwige aftellen naar groen licht om te voetballen ("nee mama, kom niet af met een aftelkalender, dan duurt het gewoon nóg langer!") en de angst om niet over te mogen gaan naar het vijfde leerjaar. Al bevestigde de juf dat daar geen enkele twijfel over is.

Waarschijnlijk verloopt deze tweede periode van genezing net zoals die van Vinnies breuken: de meeste kwetsuren genezen na verloop van tijd vanzelf, andere hebben wat meer aandacht nodig. Zolang we blijven babbelen - ook al is het na slaaptijd - denk ik dat het wel goed komt met ons.