Lichtpuntjes

"Knijp me eens", denk ik soms. De koers van de afgelopen weken is eigenlijk niet te geloven * eerste vrijdag van het jaar: de hemel is net redelijk letterlijk op ons hoofd gevallen, Vinnie is nog in coma *   tweede vrijdag: de schedel van Vinnie wordt geopereerd. Operatie succesvol maar hoe het verder zal verlopen ivm de opgelopen hersenschade weet niemand * derde vrijdag: Vinnie kan al opnieuw een beetje spreken en stappen, we maken de overstap naar Leuven * vierde vrijdag: Vinnie is op alle vlakken vooruit gevlogen, we mogen naar huis * vijfde vrijdag: Vinnie gaat een paar uur naar school Buiten een kneep, vind ik dat ik soms ook een schop verdien. Even een reset om opnieuw in te zien hoe goed dit al allemaal is en de rest te nemen zoals het komt. Want soms overheerst de bezorgdheid of Vinnie ooit echt volledig zal herstellen. Zal hij nog terug kunnen gaan voetballen? Ik ben overtuigd van wel, mijn omgeving minder. Zal hij chronische pijn overhouden aan de breuken en verwon

Het is alweer woensdag dus vandaag is het de derde keer dat Vinnie voor twee lesuren per dag terug naar school gaat. De eerste paar minuten maandag waren wat onwennig, ik denk zowel voor Vinnie als voor de klasgenootjes. Maar daarna heeft hij genoten. Geconcentreerd aan zijn tekening werken en tussendoor geamuseerd rondkijken. Gisteren dan de eerste keer écht les - rekenen, blijkbaar ging het goed. Vandaag hebben we voor school eerst kine. De kinesiste vliegt er meteen in op zoek naar dingen die nog moeilijk zijn voor Vinnie. Op het vlak van grove motoriek blijkt dat heel goed mee te vallen. Nadien zegt ze dat hij eigenlijk alles kan. Het enige werkpunt is dat de oefeningen nog veel energie kosten, ook al toont Vinnie dat niet. Op gebied van taal en schrijven is er nog wat meer werk. Ik hoor haar tegen Vinnie zeggen dat slaap enorm belangrijk is nu voor het herstel van de hersenen. Dat lukt tegenwoordig niet zo goed want Vinnie valt moeilijk in slaap en wordt s nachts vaak wakker. Eige

Het eerste weekend terug thuis verloopt vlot. 's Nachts slaapt iedereen rustig en overdag speelt Vinnie vooral met zijn broer. Ze hebben speelgoed herontdekt waar al een hele tijd niet meer mee gespeeld werd en Vinnie maakt vooruitgang in de houdingen die hij kan aannemen: zittend op de grond, staand aan de kickertafel, hij kan het allemaal een tijdje volhouden. Hij is gisteren ook al meteen gaan helpen om de dieren bij opa eten te geven. Beetje mee rondstappen en de granen verdelen - Bart zei dat hij er duidelijk van genoot. Hij remt zelf ook af als het te vermoeiend wordt en gaat dan even zitten terwijl hij toch deel blijft uitmaken van de actie. Gisteren wou Rik een welkom-thuis taart bakken voor zijn broer. Vinnie wou op dat moment even rusten en kwam erbij zitten terwijl hij de kraan bediende wanneer nodig en op de klok keek zodat hij Rik kon zeggen wanneer die mocht stoppen met het mixen van de biscuit.  Soms vergeet Vinnie zelfs even zijn verwondingen, zoals gisteren in bad.

Een dag  als de vorigen. Vinnie eet met smaak van zijn zelfgekozen ontbijt, er wordt UNO gespeeld en om 9u30 vertrekt hij goedgezind met de kinesiste. Aansluitend is er ziekenhuisschool dus hij wordt pas rond 11u terug op de kamer verwacht. Bart en ik hangen ondertussen wat rond. Er duikt ineens een hele delegatie artsen op, slechts twee ervan herkennen we als de kinderartsen die we al eerder gesproken hebben. De rest - nog nooit gezien. Ze vragen of ze met de hele groep naar Vinnie mogen komen kijken. Die is nog niet terug van de les maar dat blijkt geen probleem, ze melden dan maar meteen dat we vandaag naar huis mogen.  We mogen naar huis! Niet naar een andere afdeling, niet naar een revalidatiecentrum, naar huis.  Er zal nog kine volgen en een hoop controle-afspraken. Natuurlijk, we hadden niet anders verwacht of gewild. Maar voor de rest vertrouwen ze erop dat we t wel zullen redden. We vertellen het Vinnie natuurlijk meteen na zijn les, hij wil al direct helpen inpakken. We moete

 hallo hier spreekt  de grote broer van Vinnie. we gaan even terug naar de laatste dag van 2020. we hadden juist besteld bij het park en laden de auto in om naar de  sneeuw te vertrekken en vervolgens naar huis te vertrekken. toen we bij de sneeuw aan kwamen stond er een fille van 7 km en die ging niet vooruit dus besloten we om een anderen plaats te vinden aan Barak Frituur. Papa zag een plaats en een wandel pad tussen de takken vol met sneeuw 2 nederlanders volgde ons en een paar minuten later hoorde ik krak ik dacht in mezelf  het kan toch niet waar zijn ik keek achter me en een hele sneeuwvlaag blies me onver  ik hoorde dat mama een beetje was geraakt en biutenwesten was en papa die was al 10 meter verder dus ik stond er toen alleen voor en rukte de loodzware stam van vinnie en mama en de eerste 5 seconden reageerde vinnie niet ik dacht dat het gedaan was met hem maar ik gaf de moed niet op ondertussen was papa er al en dus ik chekte of hij nog een hartslag had bij zijn hart voelde

De MRI van gisteren geeft geen extra breuken aan in de lagere wervelkolom maar toont wel dat wervels 5 tot 12 eigenlijk allemaal geïmpacteerd zijn. Vinnie heeft er trouwens wel pijn van, dat werd heel duidelijk toen Bart vanochtend met hem naar een oogonderzoek ging waarbij de persoon die de test afnam hem in onmogelijke posities probeerde te wringen. Ze hebben de test uiteindelijk op een andere manier gedaan.  Het was eigenlijk meer dan een oogtest, bedoeling was om te onderzoeken of de hersenen de beelden die ze via de ogen doorkrijgen, wel allemaal verwerken. Aanleiding hiervoor was het feit dat Vinnie zijn bochten naar rechts al eens te kort durft nemen, misschien doordat hij niet alle info die de ogen waarnemen doorkrijgt.  Opnieuw krijgen we goed nieuws, alles ziet er goed uit. Gezichtsveld rechts zal zich wel herstellen. De testen hebben weer heel de voormiddag in beslag genomen en om 12u komt Vinnie uitgehongerd de kamer binnengevallen. De logopediste zit op dat moment bij mij

Slaap.is.alles. Voor de eerste keer heeft Vinnie een echt rustige nacht. En het is zalig. Gisteren was de eerste dag dat hij een half uur ergotherapie en een kwartier kine had. Dat in combinatie met het feit dat hij overdag geen dutjes gedaan had, was blijkbaar genoeg om hem af te matten. Om 19u vroeg hij zelf om te gaan slapen. Om 20u moest hij zeer tegen zijn zin even wakker worden om zijn anticonvulsie-medicatie in te nemen. Een brein dat zo’n klap gekregen heeft als het zijne, is blijkbaar vatbaar voor epileptische aanvallen dus die medicatie zal hij nog een tijdje stipt om de 12u moeten nemen. Al ben ik gisteren te weten gekomen dat het nu ook weer niet zo stipt hoeft: vanaf 19u mogen we er gerust om vragen als Vinnie moe is. Goed om te weten. Al zal de kleine man vandaag niet om 19u in bed kunnen kruipen, want dan staat er een MRI gepland. Als hij gisteren al zo moe was na die beperkte oefensessies, moet hij straks echt wel afgemat zijn. Het plan voor vandaag was: half uurtje kin

Dat Vinnie al terug zo stevig op zijn beentjes staat dat ik hem gerust alleen naar het toilet kan laten gaan. Dat was het lichtpuntje van gisteren. Ik heb t toen niet gedeeld want had t even te druk met instorten.  Ik denk dat ik de zorgen en angst om Vinnie aankan, maar vanaf dat er andere bijkomende druk komt, pusht me dat momenteel nog over de rand.  Dat was gisteren het geval toen bleek dat Rik - die in het 6e leerjaar zit en vandaag aan een belangrijke toetsenweek begint - nog best veel werk had voor het examen van dinsdag. Hij had de leerstof niet onder de knie en was niet in orde met de voorbereidende oefeningen die al lang af hadden moeten zijn. Hij begon dan maar aan de oefeningen en toen ik hem zijn boek vroeg om alles na te kijken, was Rik helemaal niet blij met de controle en nog veel minder toen bleek dat er nog veel fouten in stonden die ik hem allemaal vroeg te verbeteren. Hij werd boos, ik werd boos en verdrietig en ik ben even buiten moeten gaan. Wat er daarna gebeurde

De negatieve coronatest van twee dagen geleden volstaat niet voor Gasthuisberg, Vinnie moet er opnieuw een ondergaan. Zijn derde op twee weken tijd en hij vindt het verschrikkelijk.  En dan was hij al met het verkeerde been uit bed gestapt. Zijn eigen woorden, toen ik vanochtend de kamer binnenkwam zei hij meteen “mama vandaag ben ik grommelig”. Ik vind het best meevallen, even een nors gezichtje en een pruillip, grommeliger dan dat werd het niet. Dat vind ik trouwens geweldig van Vinnie, ondanks alles is hij meestal vrolijk en opgewekt. Tot nu toe heeft hij kunnen aangeven dat hij soms bang of verdrietig was. Maar nooit is hij in een slachtofferrol gekropen of heeft hij woede-uitbarstingen gehad als hij zich even niet verstaanbaar kon maken. Nochtans heeft hij een explosief karakter dus het had best gekund. Misschien komt de frustratie later nog opzetten, bij moeilijke revalidatie-momenten en dat zou ik niet meer dan normaal vinden. De glimp van grommelig-heid en de coronatest zijn zo

De nacht was redelijk woelig en ik ben vroeg wakker. Besluit om alvast op te staan en de laatste spullen in te pakken zodat ik straks tijd heb om Vinnie rustig te helpen met eten, douchen en aankleden. De verpleging moet hem ook nog wegen, parameters checken en katheter verwijderen dus er is nog genoeg te doen voor we kunnen vertrekken. Het is meteen pijnlijk duidelijk: de sporttas waar de overgebleven spullen in moeten is veel te klein. Je zou nochtans denken dat ik al een paar keer had kunnen oefenen met inpakken door al die afgelaste transfers, helaas. Met een beetje creativiteit lukt het uiteindelijk toch - bijna. Stipt op de afspraak verschijnt de ambulancier die ons naar Leuven zal brengen. Vinnie wordt comfortabel op een brancard geïnstalleerd (en lichtelijk bedolven onder de spullen die ik écht niet ingepakt kreeg) en weg zijn we. Op de gang staan alle verplegers klaar om Vinnie uit te wuiven, hij geeft hen allemaal een duimpje omhoog. Ik vind het best pakkend, iedereen was hie

Tot nader order worden we morgen om 11u opgehaald om naar Leuven overgeplaatst te worden. Ook al gaan we daar waarschijnlijk niet meer op intensieve zorg zitten, we verwachten dat de bezoekregels er een stuk strenger zullen zijn. Misschien altijd dezelfde ouder om te blijven slapen en geen stimulerende Rik-bezoeken meer. We zullen het morgen wel vernemen. Het is geen goed idee om verwachtingen te hebben en toch beeld ik me in dat we niet lang in Gasthuisberg zullen blijven - misschien tot na verwijdering van de hechtingen op maandag en daarna op naar revalidatie. Kan ook totaal anders uitpakken, we zien wel. Vandaag was tot dusver echt een toffe dag. Toen ik vanochtend aankwam, was er tijd om het gemak een ijskoffietje te drinken want de onderwijzeres was weer met Vinnie bezig. Bart wist te zeggen dat ze een echt goeie nacht gehad hebben. Vinnie heeft redelijk rustig geslapen van 1u30 tot 9u30. Revolutionair! Ik wens mezelf en Vinnie voor vannacht een even positief verloop toe. Wat de

We gaan morgen niet naar Leuven. De verplaatsing komt vandaag een paar keer ter sprake, telkens wordt bevestigd dat het gepland is voor morgen. 's Namiddags komt een verpleger ons melden dat er geen plaats is in Leuven, natuurlijk net nadat ik had ingepakt. Minstens nog een paar dagen Luik, er zit niets anders op. Een leeg gevoel overvalt mij, ik was er nu op ingesteld en - belangrijker - ik had Vinnie al uitgelegd wat er te gebeuren stond. Nu, een paar uur en een lekkere maaltijd later, kan ik t alweer plaatsen. Uiteindelijk voelen we ons goed in Luik, de afstand is niet echt een probleem en dan blijven we gewoon nog even tolken tussen verzorgend personeel en Vinnie. We zijn altijd al redelijk chaotisch geweest van nature dus ik moet er maar van uitgaan dat Vinnie al gewend is aan plannen die last minute veranderen. Vinnie doet het trouwens super. Hij kan nu ook zinnen zeggen. Vanochtend is hij met glans geslaagd voor de hertest door de neuropschologe. Voorwerpen benoemen, patrone

Een stabiele dag vandaag. Vinnie is weinig geneigd om iets te zeggen, hij is zichtbaar vermoeid van de voorbije dagen. Na ontbijt en douche geeft hij aan terug te willen gaan rusten. Waar hij een paar nachten geleden nog de gang op wou stappen, interesseert dat hem vandaag geen fluit. En toch heeft hij vandaag weer een paar woordjes gezegd. Egostrelend hoogtepunt: "negen komma negen" op de vraag hoe hij mijn massages zou quoteren. Net omdat hij meer moe lijkt, passen we ons aan aan zijn ritme. Maar naar goede ziekenhuistraditie (probeer iets te eten of even te rusten en je mag er zeker van zijn dat op dat moment iemand binnenvalt), wordt de dag weer anders ingedeeld. Er komt een mevrouw binnen die zich voorstelt als onderwijzeres. Ze stelt voor om met Vinnie naar wat boekjes te kijken, ze heeft ook playmobil bij. Het zou 10 à 15 minuten duren en wij moeten even de kamer uit. Ze stelt het voor als een welkome pauze voor Bart en mij maar zo zie ik het niet. Alles was net rustig

's Avonds heeft Vinnie vaak zijn meest heldere momenten. Gisteren weer: hij keek mij na het avondeten verwachtingsvol aan en ik kreeg het gevoel dat hij iets wou doen. Dus legde ik mijn wijsvingers op zijn dekbed en hij deed hetzelfde. Zo waren we vertrokken voor een spelletje dat we hiervoor ook soms speelden tijdens het wachten in bv restaurants. Het enige wat je ervoor nodig hebt zijn 10 vingers en het vermogen om te tellen. En zo was tellen alweer iets waarvan we bevestigd zagen dat Vinnie het kan. Later die avond heb ik hem ook nog voorgelezen uit zijn boek over killer-roofdieren. Misschien niet de meest rustgevende lectuur maar dat interesseert hem nu eenmaal en hij begreep alles.  Alweer grote sprongen vooruit maar als we dat al lichtpuntjes vonden, volgde vanochtend een waar vuurwerk: Vinnie heeft gesproken!! Hij probeerde mij iets duidelijk te maken door te wijzen, ik snap het niet, hij wordt er een beetje gefrustreerd door en dan hoor ik ineens "foto's". Hij

Vandaag komt Rik voor de tweede keer op bezoek. Vorige keer was het een geweldig weerzien tussen de jongens maar we zijn realistisch genoeg om te weten dat er vandaag misschien wat minder respons van Vinnie kan komen. Maar - hoera! - er is helemaal niet minder interactie, Vinnie geniet. Zijn lach is zelfs nog wat breder dan tijdens het vorige bezoek woensdag. Rik zorgt dan ook weer voor topentertainment en hij heeft eraan gedacht een zachte onesie aan te doen zodat het voor zijn broer fijn zou zijn hem te knuffelen. En dan is er nog Limburgse taart ook, wat een feest. Tijdens het bezoek komt de neurochirurg langs om Vinnies hoofdverband te verversen. Bart en Rik gaan even de kamer uit, ik besluit te blijven om Vinnie uit te leggen wat er gebeurt. Maak ook van de gelegenheid gebruik om alvast te wennen aan zijn litteken. De chirurg en verpleging waarschuwen me dat het een heftig beeld zal zijn. Ik zet me schrap en weet dat het goed is dat ik er alvast mee om leer gaan zodat ik Vinnie la

Stokfiguren. Zo noemde ik Rik en Vinnie vaak als ze 's morgens in hun boxershortjes in de badkamer rondliepen. Recht en smal van vorm. Vandaag is Vinnie meer een lucifer: even smal (zelfs nog iets smaller) postuur met een groot rond wit verband op zijn hoofd. Hij heeft zichzelf vannacht in de spiegel gezien. We hebben een andere kamer gekregen, deze keer met eigen badkamer. Ik had er niet bij stilgestaan dat er een spiegel is die laag genoeg hangt om zichzelf te kunnen zien als hij naar de wc gaat, tot ik ineens een heel ongelukkige blik zie bij Vinnie. Ik kan me inbeelden dat het verschieten was voor hem. We hebben even de tijd genomen om te kijken en ik heb hem uitgelegd dat de bloeduitstortingen rond de ogen sowieso wegtrekken. De volgende schok zal waarschijnlijk komen als het verband eraf gaat en hij een half kaalgeschoren schedel met een enorm litteken ziet. Maar ook dat is tijdelijk en Vinnie heeft een bandana met camouflagemotief waar hij zot van is, misschien kunnen we daa

We hadden er vandaag een goed gevoel bij en intuïtie klopte: de operatie is geslaagd. Alle voor Vinnie gebrande kaarsjes hebben hun werk goed gedaan. Stukken schedel mooi terug op hun plaats, op een paar plaatsen bij gefreesd, geen complicaties, neurochirurg blij. Ik was bang dat Vinnie door de operatie een stap terug zou zetten en minder helder zou zijn dan de voorbije dagen maar dat was bij het wakker worden alvast niet het geval. Hij is wel weer rebels wakker geworden, net zoals vorige vrijdag. We proberen de sondes, het hoofdverband en de uitgangen van het bed te beschermen. Ondertussen heeft hij de strijd gestaakt en is rustig in slaap. Hopelijk kunnen we straks uitleggen dat hij echt wel even van zijn hoofdje moet afblijven.

Vandaag even geen gezwets over lichtpuntjes zoeken, het is gewoon een f*cking zware dag. Gisteren is ons verteld dat, indien we dat wilden, overplaatsing naar Leuven kon geregeld worden om aan revalidatie te beginnen werken. Praktisch voor ons qua afstand en beter voor Vinnie als het verzorgend personeel Nederlands spreekt. Ambulancevervoer werd onmiddellijk geregeld, vandaag om 14u zouden we vertrekken. Ik leg dus uit aan Vinnie dat we naar een ander ziekenhuis zullen vertrekken en waarom dat goed nieuws is. Vandaag komt de neurochirurg weer op bezoek en hij stelt een beetje teleurgesteld vast dat ik nog alleen ben met Vinnie. Ik verbaas me erover dat hij blijkbaar zo'n fan is van Bart dat hij het erg vindt als ie er niet is. Blijkt dat zijn teleurstelling een andere reden heeft: hij wil praten over het verdere verloop en met name een schedeloperatie. Hij heeft de 3D beelden bij van Vinnie's schedel. Er zijn vele breuken waar hij zich geen zorgen over maakt en die vanzelf wel

Woensdag 6 januari, voor mij de meest rollercoasterachtige dag tot nu toe. 's Morgens bezoek van de neuropsychologe. Ze wil een paar testen doen met Vinnie. Die ligt nog diep te slapen maar dat houdt haar niet tegen. Ze neemt haar toevlucht tot milde foltertechnieken om hem wakker te krijgen. Vinnie doet het geweldig. Ze neemt een balletje en een beker vast en vraagt hem afwisselend om het ene en het andere voorwerp te volgen met zijn ogen. Ze laat hem ja/nee vragen beantwoorden door zijn duim op te steken. Ze laat hem voordoen waarvoor een kam en een lepel dienen en hij doet alles even goed. Zelfs een semi-glimlach tevoorschijn toveren op haar vraag doet hij. We zijn wild enthousiast. Het enige wat volledig achterblijft, is spraak. Dat wisten en verwachtten we al. Wel zien we duidelijk hoe Vinnie voor de eerste keer probeert geluid voort te brengen als de dokter hem vraagt klanken na te doen en dat vinden we een heel goed teken. Hij begrijpt wat er verwacht wordt, hij kan het nog

Dinsdag 5 januari en Vinnie zet de positieve motorische trend verder. Hij kan 's middags vast voedsel eten en 's avonds zelf zijn boterhammetje vasthouden en met smaak oppeuzelen. Hij zit nog altijd graag in de zetel als afwisseling met het bed. Bart heeft voor de eerste keer een al bij al rustige nacht, Vinnie slaapt in blokken van ongeveer 2u per keer door. Wanneer hij wakker wordt, laat Bart hem even in de zetel zitten en masseert zijn beentjes en voetjes. Dat maakt Vinnie zowel vermoeid als rustig, ideaal om het volgende blok van 2u slaap veilig te stellen. Rik heeft diezelfde avond voetbaltraining. We hebben hem de keuze gelaten of hij te moe is of toch graag wil gaan. Hij beslist om te gaan, het helpt hem zijn gedachten te verzetten zegt hij. Dappere kerel.

Op maandag 4 januari zien we de neurochirurg weer. Hij was het die ons vanaf het begin duidelijk had gemaakt hoe belangrijk het is om oedeem te vermijden en dat alles daarvoor moet wijken - geen verdere onderzoeken zoals MRI tot Vinnie uit levensgevaar is. Maandag is hij al een stuk positiever en bevestigt dat we op dat moment al een heel stuk verwijderd zijn van het meest kritieke scenario. Hij vindt het een goed idee om nu toch al die MRI in te plannen en geeft een uitgebreide uitleg over hoe we de schedelfracturen in een later stadium zullen aanpakken. Het is een neurochirurg van veel woorden. Ik sla de essentie op van wat hij vertelt alsook een paar Franse woorden die ik nog niet kende. Blijkbaar is het Franse woord voor koevoet "pied de biche", ha, weer iets bijgeleerd.  Maar dus de essentie wat betreft de schedelfracturen: van de stukken schedel die van elkaar afgescheurd zijn maar nog op de juiste hoogte liggen, blijven we af. Het lichaam zal door kalkaanmaak die breuk

De nacht van 2 januari blijf ik bij Vinnie en die nacht verloopt hetzelfde als de vorige: hij is heel de nacht onrustig. Soms zelfs zo erg dat ik het gevoel heb met hem te vechten in mijn pogingen te vermijden dat hij de kabels constant lostrekt en erin verstrikt geraakt. Zelfs de nachtverpleegster is ten einde raad - Bart vertelt dat ze de nacht erna geëist heeft dat Vinnie iets zou krijgen om hem te helpen ontspannen.  3 januari verloopt rustig. Vinnie is doodop van de nacht ervoor. Tegen de avond begint hij zich rechtop te zetten. Hij heeft de stangen van zijn bedrand gevonden en houdt die vast om zich aan op te duwen. Maar hij is nog steeds niet lucide. Gezichtje is uitdrukkingsloos, en hij lijkt momenteel twee standen te hebben: slapen of rusteloos zijn zonder interactie met ons. En toch denken we dat hij zich bewust moet zijn van zijn omgeving. Hoe kan hij anders weten waar die bedranden zijn waar hij heel gericht naar reikt. Bart slaapt die nacht weinig, deze keer niet omdat hij

1 januari 2021, de dag na het ongeval en Vinnie mag al van intubatie af en ze stoppen de medicatie die hem in coma houdt. Het is af te wachten wanneer hij wakker wordt, volgens de dokters kan dat meteen zijn of het kan een paar uren duren, afhankelijk van hoe snel zijn lichaam de medicatie afbreekt. Echt wakker wordt Vinnie die dag niet. Wel wordt hij heel onrustig en probeert alle draden waarmee hij met verschillende monitors verbonden is, uit te trekken. De feedback die we krijgen van het medisch personeel is een beetje tegenstrijdig: aan de ene kant stellen ze ons gerust dat het echte wakker worden wel wat tijd in beslag kan nemen. Aan de andere kant laten ze toch merken dat er al iets meer respons verwacht werd. Die avond mag maar één van ons bij Vinnie overnachten en ik stel voor dat ik terug naar huis rijd om bij Rik te zijn. Rik die zich ongelooflijk sterk houdt. Hij is nog altijd zijn eigen zotte zelf, afgewisseld met serieuze momenten waar hij laat blijken hoe ongerust hij is.

"Dat er jullie in 2021 veel mooie dingen boven het hoofd mogen hangen" staat er te lezen bij een foto van Rik en Vinnie, hand om elkaars schouders met boven hun hoofd een nieuwsgierige, photo-bombende kat. Wisten wij veel hoe fout het kerstkaartje dat we dit jaar aan familie bezorgden achteraf gezien overkomt. We hadden een heerlijk weekje Ardennen achter de rug, met onverwacht veel sneeuw. Op 31 december gingen we nog één keertje sleeën voordat we naar huis zouden terugkeren. Alles verliep perfect normaal: rit naar Baraque de Fraiture, discussie over waar we zouden parkeren, bij aankomst was er weer iemand zijn handschoen kwijt, ... En dan door de sneeuw naar de skipiste. We besloten een padje te volgen dat het bos in ging. Er waren nog andere mensen maar het was er niet heel druk. Bart en Rik liepen voorop. Vinnie had een topje van een spar gevonden dat hij gebruikte als sniper-geweer. Ik wandelde naast hem en moest lachen om hoe goed hij de geweer-geluiden kon nadoen.  Pl