Mega-snorharen

's Avonds heeft Vinnie vaak zijn meest heldere momenten. Gisteren weer: hij keek mij na het avondeten verwachtingsvol aan en ik kreeg het gevoel dat hij iets wou doen. Dus legde ik mijn wijsvingers op zijn dekbed en hij deed hetzelfde. Zo waren we vertrokken voor een spelletje dat we hiervoor ook soms speelden tijdens het wachten in bv restaurants. Het enige wat je ervoor nodig hebt zijn 10 vingers en het vermogen om te tellen. En zo was tellen alweer iets waarvan we bevestigd zagen dat Vinnie het kan. Later die avond heb ik hem ook nog voorgelezen uit zijn boek over killer-roofdieren. Misschien niet de meest rustgevende lectuur maar dat interesseert hem nu eenmaal en hij begreep alles. 

Alweer grote sprongen vooruit maar als we dat al lichtpuntjes vonden, volgde vanochtend een waar vuurwerk: Vinnie heeft gesproken!! Hij probeerde mij iets duidelijk te maken door te wijzen, ik snap het niet, hij wordt er een beetje gefrustreerd door en dan hoor ik ineens "foto's". Hij wilde dus naar de afgeprinte foto's van de dieren van mijn schoonouders kijken. Ik ontsteek in gejuich, hij kijkt me triomfantelijk aan. Voor één keer iedereen blij dat ik zo traag van begrip kan zijn. Het volgende woord bij het zien van de foto van zijn dikke kat: "mega-snorharen". Kan tellen als tweede woordje.

Gisteren had ik Bart gevraagd om het kaartspel Uno mee te brengen, we kunnen maar proberen. Vinnie kent het spel nog, wint zelfs vaak en zoals Uno het voorschrijft kan hij al de kleuren van de kaarten hardop zeggen. Ik heb altijd geloofd dat Vinnie terug zou leren spreken maar verwachtte dat hij misschien zou beginnen met klank per klank terug op te bouwen. Blijkt niet zo te zijn, hij spreekt de woorden fluisterend maar wel perfect uit.

En toch blijkt dat we nog een lange weg te gaan hebben. Omdat Vinnie het zo goed doet, stelt de verpleging voor hem een half uurtje naar de speelzaal te laten gaan. Het leek een heel goed idee en dat was het waarschijnlijk ook geweest als Vinnie zijn piekmoment al niet gehad had voor vandaag. Het moment dat hij naar de speelzaal mag valt dan ook nog eens samen met het tijdstip waarop hij bijna opnieuw pijnstilling moet krijgen. Dat gecombineerd met de prikkels die hij vandaag al gehad heeft, maakt dat het Vinnie allemaal teveel wordt. Hij begint wild aan zijn hoofdje te krabben en geeft met alles aan dat het nog te vroeg is hiervoor. Eens terug op de kamer kost het ons moeite om hem te kalmeren, hij weet met zichzelf geen blijf. 

Op dit moment heeft hij net pijnstilling gekregen en ligt hij rustig te slapen. De neuropsychologe had gezegd dat als Vinnie één keer iets terug kan, hij het gaat blijven kunnen. Dus ook al praat hij morgen, overmorgen en heel volgende week niet, we weten dat hij terug is.