Druk druk druk

Slaap.is.alles.

Voor de eerste keer heeft Vinnie een echt rustige nacht. En het is zalig. Gisteren was de eerste dag dat hij een half uur ergotherapie en een kwartier kine had. Dat in combinatie met het feit dat hij overdag geen dutjes gedaan had, was blijkbaar genoeg om hem af te matten. Om 19u vroeg hij zelf om te gaan slapen. Om 20u moest hij zeer tegen zijn zin even wakker worden om zijn anticonvulsie-medicatie in te nemen. Een brein dat zo’n klap gekregen heeft als het zijne, is blijkbaar vatbaar voor epileptische aanvallen dus die medicatie zal hij nog een tijdje stipt om de 12u moeten nemen. Al ben ik gisteren te weten gekomen dat het nu ook weer niet zo stipt hoeft: vanaf 19u mogen we er gerust om vragen als Vinnie moe is.

Goed om te weten. Al zal de kleine man vandaag niet om 19u in bed kunnen kruipen, want dan staat er een MRI gepland. Als hij gisteren al zo moe was na die beperkte oefensessies, moet hij straks echt wel afgemat zijn. Het plan voor vandaag was: half uurtje kine om 9u30, half uurtje ergotherapie om 13u30 en uurtje ziekenhuisschool om 15u. En ergens tussendoor moeten de draadjes in zijn hoofd nog verwijderd worden. Qua schema goed doenbaar - en maar goed ook want Vinnie is vanaf 's morgens duidelijk vermoeid.

Maar het is weer een beetje anders gelopen. 

's Morgens komen ze ons zeggen dat we bij de neus-keel-oorarts langs kunnen gaan. Om 9u zullen we opgehaald worden. We wisten niet dat dit op de planning stond maar extra check is zeker ok en blijkbaar zijn die afspraken moeilijk te krijgen dus we zijn meteen akkoord om te gaan. Kine zal later ingehaald worden. Ik verwacht na een half uurtje terug op de kamer te zijn maar dat is bijlange niet het geval: we moeten van de NKO-arts naar een gehoortest en daarna terug ter bespreking, met telkens even wachten tussendoor. Bovendien komt de logopediste zich in de wachtzaal voorstellen, ze had ons tevergeefs op de kamer gezocht en stelt voor nadien ook even in haar bureau langs te komen voor een woordkennis- en spraaktest.

Niets verkeerd te zien aan neus, keel en oren. De gehoortest onthult dat Vinnie in het linkeroor lage klanken wat minder hoort, maar geen aanzienlijk gehoorverlies en we moeten momenteel niets anders doen dan het binnen 4 maanden nog eens laten nakijken. Alweer iets dat we kunnen afvinken.

De logopedie-sessie gaat vlot, de logopediste past snel het niveau van haar oefeningen naar boven aan als ze ziet hoe goed Vinnie alles nog kan. Het enige echt duidelijke werkpunt lijkt te zijn dat sommige makkeljke woorden ("skelet" bv) iets verder weg zitten, terwijl hij andere moeilijkere begrippen wel nog kent.

Na dit alles mogen we terug naar de kamer, het is ondertussen 11u30 en de arme Vinnie zit helemaal onderuit geschoven in zijn rolstoel van vermoeidheid.

Eens op de kamer wordt het eten algauw gebracht. Tijdens de maaltijd komt de kinderarts melden dat de scan van gisteren onthuld heeft dat Vinnie buiten breuken in sleutelbeen, rib en schouderblad ook breuken heeft in de wervelkolom (7e en 12e wervel). Naar aanleiding hiervan willen ze de MRI van vanavond doen, om de volledige wervelkolom in beeld te brengen en zeker te zijn dat er niet nog extra breuken zijn. Geen van de breuken die ze nu gezien hebben, moet geopereerd worden omdat het "propere" breuken zijn zonder verschuivingen. Ze bevestigt dat Vinnie echt een goede engelbewaarder moet hebben. Als bij die breuken in de wervelkolom het ruggenmerg geraakt zou zijn, was hij waarschijnlijk verlamd. Ook al moet er niet meteen iets aan de breuken gedaan worden, ze zouden wel pijnlijk zijn. Onze bewondering voor Vinnie neemt nog extra toe want hij heeft hier nooit over geklaagd.

Ook nog tijdens het eten komt een andere arts langs om opnieuw naar zijn rechterarm te kijken en nav de breuken te kijken welke bewegingen nog extra pijnlijk zijn. Hij besluit dat het steunverband uit mag, zolang Vinnie zijn bovenarm niet meer dan 90° omhoog beweegt en geen gewicht draagt rechts.

Na het eten gaan de draadjes van de schedeloperatie eruit, Vinnie vindt het duidelijk eng en pijnlijk maar slaat zich er alweer door. Het litteken ziet er echt heel goed uit, zijn haar is al terug aan het groeien en Vinnie is er nu mee akkoord om de niet geschoren kant van zijn hoofd ook te kortwieken. Dus ga ik met de tondeuse aan de slag en daarna moeten we zijn hoofdje nog wassen met isobetadine-zeep. Ruimte om te chillen is er daarna alweer niet want dan is het ergotherapie-tijd.

Vandaag heeft Vinnie schrijfoefeningen gedaan en een 3D-puzzel gemaakt, blijkbaar ging het goed. Even terug op de kamer en daar is de kinesiste die haar sessie van vanochtend komt inhalen. Vinnie moet spieroefeningen met zijn benen doen. De kinesiste weet ons te vertellen dat de kuitpijn rechts waar hij al 2 dagen last van heeft, veroorzaakt wordt door het tijdelijk niet gebruiken van het rechterbeentje, waardoor de spieren daar nu te kort zijn. Gerustellend want daar is iets aan te doen.

De kine-sessie is nog bezig wanneer de ziekenhuisjuf binnenkomt, tijd voor een uurtje les. Vinnie komt nadien met duidelijke wallen onder zijn oogjes terug binnen maar op mijn bezorgde vraag of het gaat, antwoordt hij dat alles ok is. De juf zegt dat hij het alweer heel goed deed, de leerstof die ze bekeken hebben, kende hij nog.

We zijn vandaag ongelooflijk dankbaar. Dat Vinnie zo snel van zo ver gekomen is, en dat de letsels die hij heeft tot nu toe bijna allemaal te catalogiseren vallen als "een geluk bij een ongeluk". 

Nu nog de MRI en daarna als een blok in slaap hopelijk. Als hij ooit een goede nachtrust verdiend heeft, is het zeker na zo'n drukke dag als vandaag.