Herten en koeien

Op maandag 4 januari zien we de neurochirurg weer. Hij was het die ons vanaf het begin duidelijk had gemaakt hoe belangrijk het is om oedeem te vermijden en dat alles daarvoor moet wijken - geen verdere onderzoeken zoals MRI tot Vinnie uit levensgevaar is.

Maandag is hij al een stuk positiever en bevestigt dat we op dat moment al een heel stuk verwijderd zijn van het meest kritieke scenario. Hij vindt het een goed idee om nu toch al die MRI in te plannen en geeft een uitgebreide uitleg over hoe we de schedelfracturen in een later stadium zullen aanpakken. Het is een neurochirurg van veel woorden. Ik sla de essentie op van wat hij vertelt alsook een paar Franse woorden die ik nog niet kende. Blijkbaar is het Franse woord voor koevoet "pied de biche", ha, weer iets bijgeleerd. 

Maar dus de essentie wat betreft de schedelfracturen: van de stukken schedel die van elkaar afgescheurd zijn maar nog op de juiste hoogte liggen, blijven we af. Het lichaam zal door kalkaanmaak die breuken hechten. Maar er is met name minstens één plek waar de breuk gezorgd heeft voor een stuk schedel dat hoger ligt dan het andere. Later zal moeten geëvalueerd worden of we dat zo kunnen laten of we het lager geschoven stuk terug omhoog moeten halen. Dat kan op meerdere manieren - eentje daarvan is waar die koevoet ter sprake kwam. 

Omdat Vinnie nog altijd geen interactie toont, is besloten een EEG uit te voeren. De bedoeling is om een mutsje op het hoofd te zetten met elektrodes die de hersenactiviteit meten. We zijn zeker voorstander van zo'n onderzoek maar vermelden dat dit bijna zeker tot weerspannigheid zal leiden bij Vinnie. We kunnen hem niet uitleggen waarvoor het onderzoek nodig is aangezien hij nog niet receptief is en leuk zal hij het sowieso niet vinden - perfecte mix voor drama. We krijgen gelijk. Ondanks dat er een collega bijgehaald is die veel ervaring heeft met kinderen die geen fan zijn van EEG, verloopt het onderzoek bijzonder moeizaam. Lees: veel losgetrokken kabels en 3 volwassenen die Vinnie moeten vastpinnen.

Hoog tijd voor een lichtpuntje en die dag worden we verwend. Terwijl er 's morgens nog een EEG gebeurt uit bezorgdheid over het gebrek aan interactie, kan ik 's avonds het ene na het andere succesverhaal in de familie-whatsapp groep posten. Ineens kan Vinnie pipi doen op de WC-stoel. Hij kan een puddinkje eten dat voor hem opgelepeld wordt, hij kan drinken, hij geeft aan dat hij in de zetel wil zitten en steekt van daar zelfs zijn duim naar me op als reactie nadat ik hem twee dikke duimen gegeven heb. Een superavond. Een niet zo supernacht omdat het nu mijn beurt is om om de paar minuten uit bed te springen als Vinnie zich rechtop zet. Maar tot eenzelfde strubbelingen als twee nachten geleden komt het niet meer. Weer een stapje vooruit.