Sjotten

"Knijp me eens", denk ik soms. De koers van de afgelopen weken is eigenlijk niet te geloven

* eerste vrijdag van het jaar: de hemel is net redelijk letterlijk op ons hoofd gevallen, Vinnie is nog in coma

* tweede vrijdag: de schedel van Vinnie wordt geopereerd. Operatie succesvol maar hoe het verder zal verlopen ivm de opgelopen hersenschade weet niemand

* derde vrijdag: Vinnie kan al opnieuw een beetje spreken en stappen, we maken de overstap naar Leuven

* vierde vrijdag: Vinnie is op alle vlakken vooruit gevlogen, we mogen naar huis

* vijfde vrijdag: Vinnie gaat een paar uur naar school

Buiten een kneep, vind ik dat ik soms ook een schop verdien. Even een reset om opnieuw in te zien hoe goed dit al allemaal is en de rest te nemen zoals het komt. Want soms overheerst de bezorgdheid of Vinnie ooit echt volledig zal herstellen. Zal hij nog terug kunnen gaan voetballen? Ik ben overtuigd van wel, mijn omgeving minder. Zal hij chronische pijn overhouden aan de breuken en verwondingen? Is zijn karakter veranderd? Hoe zit het met het risico op epilepsie? Zal hij problemen hebben op gebied van concentratie of geheugen? 

Als ik mezelf even een fictieve schop geef, besef ik het volgende maar al te goed:

Tijdens de weken in het ziekenhuis hebben Bart en ik zo vaak gezegd dat we die eerste onzekere dagen zouden hebben getekend voor het hersteltraject dat Vinnie aflegt. 

Bovenop de lange lijst van dingen die Vinnie alweer kan, hebben we nog zoveel extra bemoedigende indicaties gekregen. Wat die concentratie betreft: hij is net meer dan een uur gefocust bezig geweest een dino te maken uit lego. Qua geheugen: Vinnie weet niets meer van het ongeval en de eerste dagen erna, maar al de rest is er nog. En wat die andere punten betreft, dat zien we later wel.

Al kan Vinnie zeker nog een tijd niet sjotten, wij blijven onszelf geregeld een schop geven zodat we bewust blijven van hoe goed hij wel niet bezig is. Go Vinnie Go!