En de award voor meest ongepaste kerstkaartje gaat naar...

"Dat er jullie in 2021 veel mooie dingen boven het hoofd mogen hangen" staat er te lezen bij een foto van Rik en Vinnie, hand om elkaars schouders met boven hun hoofd een nieuwsgierige, photo-bombende kat. Wisten wij veel hoe fout het kerstkaartje dat we dit jaar aan familie bezorgden achteraf gezien overkomt.

We hadden een heerlijk weekje Ardennen achter de rug, met onverwacht veel sneeuw. Op 31 december gingen we nog één keertje sleeën voordat we naar huis zouden terugkeren. Alles verliep perfect normaal: rit naar Baraque de Fraiture, discussie over waar we zouden parkeren, bij aankomst was er weer iemand zijn handschoen kwijt, ...

En dan door de sneeuw naar de skipiste. We besloten een padje te volgen dat het bos in ging. Er waren nog andere mensen maar het was er niet heel druk. Bart en Rik liepen voorop. Vinnie had een topje van een spar gevonden dat hij gebruikte als sniper-geweer. Ik wandelde naast hem en moest lachen om hoe goed hij de geweer-geluiden kon nadoen. 

Plots is het donker en lig ik op de grond. Meteen is er het besef dat Vinnie naast mij wandelde en als ik gevloerd ben, waar is hij dan. Ik spring op, zie hem niet en begin te roepen. Ik weet nog dat ik aan de spar trok die naar beneden gekomen was maar het was iemand anders die erin slaagt hem op te heffen zodat we Vinnie zagen liggen. 

Mijn onmiddellijke reactie: "dit kunnen we niet zelf oplossen, ik moet hulp halen". Terwijl ik de ambulance bel en probeer uit te leggen waar we zijn, bekommeren Bart, Rik en enkele voorbijgangers zich om Vinnie.

Rik heeft ongelooflijk goed voor zijn broer gezorgd die eerste momenten: sneeuw verwijderen, voelen of hij ademde, zorgen dat hij het niet te koud kreeg. Je moet het maar doen als 11-jarige om op zo een moment van pure paniek niet te verstijven.

De ambulanciers nemen Vinnie mee naar de ziekenwagen en zijn wel een half uur met hem bezig achter gesloten deuren. Af en toe komt er iemand naar buiten om materiaal uit de SMUR-auto te halen maar niemand maakt oogcontact of laat ook maar iets blijken dat ons kan helpen evalueren hoe ernstig de situatie is. Is het goed nieuws dat de ambulance niet meteen wegraast? Of is het slecht nieuws dat de evaluatie ter plaatse zo lang duurt en de hulpverleners alle communicatie met ons uitstellen?

Ik weiger te breken tijdens het wachten en terwijl Bart, Rik en ik elkaar vasthouden, blijf ik maar herhalen "we zijn sterk, we kunnen dit".

Uiteindelijk komt het hoofd van de ploeg ons vertellen dat Vinnie in een kunstmatige coma gebracht is, dat hij naar het CHC ziekenhuis in Luik overgebracht wordt en of ik hem eerst nog even wil zien. Ik stem in maar hou het kort zodat we kunnen vertrekken.

Ik mag meerijden met de SMUR-auto die de ambulance volgt. Bart volgt met onze auto maar brengt wel eerst Rik naar mijn schoonouders zodat hij daar kan bekomen.

Vinnie mag in het ziekenhuis meteen onder de scanner, de neurochirurg komt niet lang daarna met het verdict : verschillende fracturen verspreid over de gehele schedel, grote bloeding tussen schedel en hoofdhuid en onderhuidse bloeding in het gezichtje. En dan de eerste lichtpuntjes: geen open wonden dus een intacte barrière tegen bacteriën en op deze scan geen zichtbare bloedingen in de hersenen.

Maar wel lichtpuntjes met een twist: de impact van het gewicht van de spar op het hoofdje van Vinnie was zo groot dat er een grote kans is op micro-verwondingen (hersenschade) die (nog) niet op scan te zien zijn. Ook is de uitgebreidheid van de fracturen zo groot dat er een grote ongerustheid is over oedeem. Als er inderdaad vochtophopingen ontstaan, wordt de druk op de hersenen te groot en moet er onmiddellijk geopereerd worden. Het risico op oedeem zou de volgende 10 dagen reëel zijn en het vermijden van oedeem en bijbehorende operatie is topprioriteit. Al de rest: hoe groot is de schade aan de hersenen - wat zal de revalidatie omvatten - wat met de schedel en eventuele hersteloperaties - komt later.

Omdat het oudejaarsavond is, maakt de intensieve afdeling pediatrie een uitzondering op de regels en mogen Bart en ik allebei bij Vinnie overnachten. In de verte is er nieuwjaarsvuurwerk. Op het smalle bankje in de kamer klampen we ons aan elkaar vast en slagen er wonderwel in om tussen alle alarmen door toch even in slaap te vallen.

De andere kijk op het verhaal. 

Honderd, misschien wel duizend keer speel ik het filmpje van de gebeurtenis af. Steeds opnieuw dezelfde beelden en geluid:

De zware krak van het breken van iets groot, de harde plof achter mij waarop ik mij op dat moment omdraai en de zeer grote sneeuwwolk waardoor ik niets kan zien. Tot ik de luide kreet van mijn vrouw hoor die Vinnie schreeuwt. Nog niet beseffend of willen beseffen wat gebeurd is loop ik naar haar toe met mijn oudste zoon Rik. Ik zie Nele helemaal in paniek staan maar zie en hoor nergens Vinnie, alleen die hele grote tak en denk dit kan toch niet, dit meen je niet......

Ik hef de tak samen met Rik op en zie dat Vinnie helemaal onder de stam levensloos bedolven ligt. Geen beweging, geen geluid en geen reactie op mijn stem.

Het ongeloof, het vasthouden van het levensloze lichaam van je zoon erger dan dit kan niet, het leek allemaal niet echt, een film, wordt wakker Vinnie wordt wakker, hoor je mij, ik sla op zijn kaakjes .... maar geen reactie

Tot ik de ongelooflijke woorden van mijn zoon Rik hoor, hij ademt nog papa ik voel zijn hartje. Op dat moment zie ik Rik de sneeuw van hem vegen, stoer, dapper en slim was hij voor zijn broer aan het zorgen en besef ik dat hij nog leeft!!! We hadden alle 3 taken op ons genomen en onmiddellijk gehandeld zonder te panikeren waardoor we snel de hulpdiensten hebben kunnen verwittigen.

Op dat moment besef ik de aanwezigheid van enkele omstaanders waarvan iemand eerste hulp kent en het van mij overneemt. We proberen hem wakker te krijgen maar het lukt niet en hij begint bloed te hoesten en langs zijn neus. Rik nog steeds aan zijn zij voor hem zorgend zonder een traan te laten, een super broer!

Het is pas aan de ziekenwagen dat Rik in tranen losbreekt en later in de wagen als we aan het volgen zijn. 

De rest kan u hierboven lezen.

Maar toch elke dag opnieuw speel ik het filmpje van de gebeurtenis af. Steeds opnieuw dezelfde beelden en geluid en de gedachte: Zoveel kansen, mogelijkheden, parameters 's morgens en onderweg om anders te beslissen of waardoor we gewoon onmiddellijk naar huis waren gegaan, waardoor dit nooit was gebeurd:

* Had ik toch maar uitgeslapen zoals ik anders doe

* Mijn vrouw had geen zin om te gaan maar de kinderen wel

* Waren we gewoon onderweg gestopt waar we de dag ervoor waren 

* Hadden we onze gewone route gevolgd aan Baraque de Fraiture zoals de andere dagen

* Waren we niet gestopt om te plassen

*.........

 

Noch de ambulanciers of plaatselijke politie hadden dit meegemaakt, 1 kans op ....God mag het weten. En dan inderdaad ons Kerstkaartje :
 "dat er jullie in 2021 veel mooie dingen boven het hoofd mogen hangen" staat er te lezen bij een foto van Rik en Vinnie, hand om elkaars schouders met boven hun hoofd een nieuwsgierige, photo-bombende kat op een bijna even dikke tak en de woorden van mijn vrouw voor onze aankomst en we elkaars hand vastpakken en ze zei: 

ONS GELUK IS EINDELIJK AAN HET KEREN

Het was precies allemaal voorbestemd en geprogrammeerd om te gebeuren en niet te omzeilen.