Stap voor stap

Het eerste weekend terug thuis verloopt vlot. 's Nachts slaapt iedereen rustig en overdag speelt Vinnie vooral met zijn broer. Ze hebben speelgoed herontdekt waar al een hele tijd niet meer mee gespeeld werd en Vinnie maakt vooruitgang in de houdingen die hij kan aannemen: zittend op de grond, staand aan de kickertafel, hij kan het allemaal een tijdje volhouden.

Hij is gisteren ook al meteen gaan helpen om de dieren bij opa eten te geven. Beetje mee rondstappen en de granen verdelen - Bart zei dat hij er duidelijk van genoot.

Hij remt zelf ook af als het te vermoeiend wordt en gaat dan even zitten terwijl hij toch deel blijft uitmaken van de actie. Gisteren wou Rik een welkom-thuis taart bakken voor zijn broer. Vinnie wou op dat moment even rusten en kwam erbij zitten terwijl hij de kraan bediende wanneer nodig en op de klok keek zodat hij Rik kon zeggen wanneer die mocht stoppen met het mixen van de biscuit. 

Soms vergeet Vinnie zelfs even zijn verwondingen, zoals gisteren in bad. De jongens hadden er een schuimfestijn van gemaakt, Rik stak lachend zijn hoofd in het schuim en Vinnie volgde ineens zijn voorbeeld. Plof, hoofdje onder het schuim - om dan meteen nadien verschrikt te vragen of dat wel ok was. Geen probleem, zijn hoofdwonde is helemaal dicht.

We zijn ons nog altijd heel bewust van de kwetsbaarheid van Vinnie: hoe bleek zijn gezichtje nog altijd is, hoe hij gisteren zo bibberde na het bad tijdens het afdrogen, hoe we hem nauwelijks durven knuffelen uit schrik hem pijn te doen. En toch zien we vooral bij de jongens dat zij op spontane wijze het evenwicht vinden tussen plezier hebben en voorzichtig zijn. Je zou denken dat ze er zelf niet meer mee bezig zijn wat er gebeurd is, maar dan komt er weer een moment dat Vinnie even de kamer uit gaat en Rik mij komt influisteren hoe goed zijn broer het toch wel doet. En er zijn ook momenten dat de jongens er samen over praten.                               

Rik: "Toen je niet kon praten, wist je dan zelf dat het niet lukte?"- ja.                                   "En toen je dan je eerste woord terug kon zeggen, had je verwacht dat het toen ineens wel zou lukken?" - nee. 

Morgen alweer een grote mijlpaal: we gaan even langs op school om dag te zeggen aan de klasgenootjes. In het ziekenhuis hebben ze benadrukt hoe belangrijk het was dat we heel geleidelijk terug zouden opstarten met school dus hier gaan we dan - met de nodige bezorgdheid maar toch ook met het vertrouwen dat het allemaal wel zal lukken.