RIK versus MRI

Woensdag 6 januari, voor mij de meest rollercoasterachtige dag tot nu toe. 's Morgens bezoek van de neuropsychologe. Ze wil een paar testen doen met Vinnie. Die ligt nog diep te slapen maar dat houdt haar niet tegen. Ze neemt haar toevlucht tot milde foltertechnieken om hem wakker te krijgen. Vinnie doet het geweldig. Ze neemt een balletje en een beker vast en vraagt hem afwisselend om het ene en het andere voorwerp te volgen met zijn ogen. Ze laat hem ja/nee vragen beantwoorden door zijn duim op te steken. Ze laat hem voordoen waarvoor een kam en een lepel dienen en hij doet alles even goed. Zelfs een semi-glimlach tevoorschijn toveren op haar vraag doet hij. We zijn wild enthousiast. Het enige wat volledig achterblijft, is spraak. Dat wisten en verwachtten we al. Wel zien we duidelijk hoe Vinnie voor de eerste keer probeert geluid voort te brengen als de dokter hem vraagt klanken na te doen en dat vinden we een heel goed teken. Hij begrijpt wat er verwacht wordt, hij kan het nog niet maar hij kan aanstalten maken dus is het een kwestie van dat terug aan te leren. We dachten ons lichtpunt gevonden te hebben.

Maar dan volgt de MRI. Het onderzoek lukt vlot: meer dan 30 minuten slaagt Vinnie erin om zijn hoofdje stil te houden in de intimiderende, luide omgeving van de MRI tunnel. Voor mij een teken dat we er nu in geslaagd zijn (in tegenstelling tot de EEG maandag) om hem te doen begrijpen waarom het onderzoek nodig is. De uitslag van de MRI is hard: in tegenstelling tot wat de eerdere scan toonde, zijn er wel degelijk vele bloedingen, overal verspreid. Er is ook een grotere bloeding in het gebied dat spraak beïnvloedt. De neuropediater bevestigt dat er veel verbindingen vernietigd zijn en dat die niet meer terugkeren. Maar hij bevestigt ook dat die beelden nooit zouden doen vermoeden dat Vinnie vandaag kan wat hij kan. De moed zinkt me in de schoenen: wil dat zeggen dat het hier stopt qua vooruitgang en waar gaat Vinnie dan terechtkomen in de harde wereld van vandaag? Iets later krijgen we genuanceerdere feedback: ja, de MRI ziet er niet goed uit, ja er is veel hersenschade maar een kinderbrein is heel flexibel en in staat tot het aanmaken van nieuwe verbindingen ter compensatie van zij die verloren gegaan zijn. Mijn stemming slaat weer om: revalidatie zal lang duren en er zijn geen garanties maar we gaan ervoor. 

En dan het echte lichtpunt van de dag: het eerste bezoek van Rik aan zijn broer. Rik keek er enorm naar uit, het ziekenhuispersoneel vond het een goed idee om hem te laten komen. Tenslotte was de toestand van Vinnie in Riks meest recente herinnering veel erger dan zijn toestand vandaag. Rik is in het begin zichtbaar een beetje onder de indruk (wie zou dat niet zijn op de intensieve afdeling) maar slaagt erin om zijn spontane, lieve zelf te zijn voor zijn broer. De reactie van Vinnie is onbetaalbaar. Na al die dagen zonder mimiek zien we nu de deugniet opnieuw tevoorschijn komen. Hij geniet van de aanrakingen van zijn broer en slaagt er met zijn gezichtstdrukkingen en duimpje omhoog/omlaag zelfs in om ons te plagen. Het is niet te beschrijven hoeveel interactie we nu zien tussen die twee jongens. Ik besluit om de MRI naar de vuilnisbak te verwijzen wat betreft Vinnies prognose, ik zet mijn geld op het Rik-effect.