Houvast

De nacht van 2 januari blijf ik bij Vinnie en die nacht verloopt hetzelfde als de vorige: hij is heel de nacht onrustig. Soms zelfs zo erg dat ik het gevoel heb met hem te vechten in mijn pogingen te vermijden dat hij de kabels constant lostrekt en erin verstrikt geraakt. Zelfs de nachtverpleegster is ten einde raad - Bart vertelt dat ze de nacht erna geëist heeft dat Vinnie iets zou krijgen om hem te helpen ontspannen. 

3 januari verloopt rustig. Vinnie is doodop van de nacht ervoor. Tegen de avond begint hij zich rechtop te zetten. Hij heeft de stangen van zijn bedrand gevonden en houdt die vast om zich aan op te duwen. Maar hij is nog steeds niet lucide. Gezichtje is uitdrukkingsloos, en hij lijkt momenteel twee standen te hebben: slapen of rusteloos zijn zonder interactie met ons. En toch denken we dat hij zich bewust moet zijn van zijn omgeving. Hoe kan hij anders weten waar die bedranden zijn waar hij heel gericht naar reikt. Bart slaapt die nacht weinig, deze keer niet omdat hij met Vinnie het gevecht tegen het lostrekken van kabels moet aangaan maar uit ongerustheid dat Vinnie, die heel de nacht door rechtop gaat zitten, uit bed zou donderen. Hij zit immers nog niet stevig en de bedrand is heel laag. Andere bedden zijn er niet, het enige alternatief is hem vastbinden. Dan toch liever om de paar minuten opstaan om te ondersteunen.. 

Diezelfde nacht ben ik bij Rik. Voor hem is de kerstvakantie nu voorbij en hij ziet het niet echt zitten om terug naar school te gaan. Dat de kinderen in zijn klas weten wat er gebeurd is, daar is ie ok mee maar wat als ze de hele dag door blijven vragen of het gaat met hem. Dan wordt hij heel de tijd geconfronteerd met zijn zorgen. De leerkrachten op school had ik gisteren al een mail gestuurd en bijna meteen (in het weekend, tijdens de kerstvakantie!) krijg ik berichtjes van steun. Er wordt ongelooflijk respectvol gereageerd, mijn mening wordt gevraagd over hoe de klasgenootjes van Rik en Vinnie ingelicht kunnen worden en het is meteen duidelijk dat Rik heel goed zal opgevangen worden. Ik probeer hem vertrouwen te geven en hem aan te moedigen om aan de leerkrachten aan te geven wat hij nodig heeft. Hij vertrekt maandagochtend dapper naar school. Die dag en later in de week krijg ik bevestiging uit school dat Rik zijn noden perfect heeft kunnen aangeven en dat hij zijn vrolijke zelf is in de klas en op de speelplaats.