Lichtpuntjes

 

Reacties

  1. Riet Vints7 januari 2021 om 05:28

    Lieve Nele & Bart, en stoere Rik,
    Ik heb alles van dichtbij gevolgd via Anja, vol ongeloof, met telkens opnieuw rillingen over m'n rug... en nu net heb ik ook hier jullie hele verhaal gelezen... traantjes... 😢
    Vooral ook omdat jullie al zo verschrikkelijk veel meegemaakt hbn, en het dus niet lijkt te stoppen...
    Toch lees ik hier zowel in het verhaal van Nele, als in het verhaal van Bart, dat jullie STERK zijn en zoveel veerkracht aan de dag blijven leggen... echt wonderlijk om zien... en dat geldt zeker ook voor grote broer Rik!
    En je ziet dat komt moedige Vinnie heel erg goed van pas! Hoe fantastisch goed hij dat doet!😍

    Ik wens jullie ontzettend veel sterkte en moed om dit te blijven volhouden, en duim elke dag met jullie mee 🍀

    Lief, Riet 😘

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Driehoek

Geloof me niet op mijn woord, maar op dit moment denk ik dat dit misschien de laatste post wordt. Omdat er niet zoveel nieuwe dingen te vertellen zijn, we zitten in onze driehoek van dankbaarheid - bezorgdheid - hoop en ik denk dat we daar nog wel een tijdje zullen blijven, waarschijnlijk permanent. Dankbaarheid hoef ik niet toe te lichten. Vorige week moesten we voor een kleinigheid bij de huisarts zijn. Het was last minute dus we kregen een afspraak bij een andere arts dan Vinnies vaste huisarts. De dokter had over hem gehoord en zijn verslagen gelezen en zei dat het zijn dag goed maakte om Vinnie zo te zien binnenwandelen. Hij zou nooit gedacht hebben dat dit mogelijk was op basis van wat hij gelezen had. Hij ging er ook van uit dat we intensieve revalidatie achter de rug hebben. Niet dus, Vinnie heeft het vooral zelf gedaan.  Dit weekend heeft hij vlot 13 kilometer mee gewandeld, met daarbovenop nog zich uitleven in de speeltuin en tegen een balletje trappen. De dankbaarheid al...
Meer lezen

Inpakken en wegwezen

Een dag  als de vorigen. Vinnie eet met smaak van zijn zelfgekozen ontbijt, er wordt UNO gespeeld en om 9u30 vertrekt hij goedgezind met de kinesiste. Aansluitend is er ziekenhuisschool dus hij wordt pas rond 11u terug op de kamer verwacht. Bart en ik hangen ondertussen wat rond. Er duikt ineens een hele delegatie artsen op, slechts twee ervan herkennen we als de kinderartsen die we al eerder gesproken hebben. De rest - nog nooit gezien. Ze vragen of ze met de hele groep naar Vinnie mogen komen kijken. Die is nog niet terug van de les maar dat blijkt geen probleem, ze melden dan maar meteen dat we vandaag naar huis mogen.  We mogen naar huis! Niet naar een andere afdeling, niet naar een revalidatiecentrum, naar huis.  Er zal nog kine volgen en een hoop controle-afspraken. Natuurlijk, we hadden niet anders verwacht of gewild. Maar voor de rest vertrouwen ze erop dat we t wel zullen redden. We vertellen het Vinnie natuurlijk meteen na zijn les, hij wil al direct helpen inpa...
Meer lezen

Tranen

Deze week is er eentje van verdriet. Omdat we erachter komen dat Vinnie eigenlijk altijd pijn heeft. De kinesiste heeft tot nu toe uitsluitend gewerkt aan motoriek, concentratie en coördinatie. Net voor de sessie van deze week zei Vinnie dat hij wat rugpijn had dus had ik het haar gemeld. Ze zou ernaar kijken, een paar minuten later kwam ze me roepen. De afstand tussen schouderblad en wervels is aan één kant overduidelijk veel kleiner dan aan de andere. Waarschijnlijk door de impact van de klap. Ze gaf heel duidelijk mee dat ik tijdens de consultatie bij neurologie maandag Vinnie zijn t-shirt moet uit doen zodat hier verder naar gekeken wordt. We beseffen nu dat Vinnie zelden zegt dat hij pijn heeft, maar dat die pijn er dus wel altijd is. Omdat Vinnie zelf aangeeft niet naar de voetbaltrainingen te willen gaan, iets waar we maandenlang bijna ruzie over hebben gemaakt. Als hij er zelf om vraagt de trainingen over te slaan, moet het zijn dat het écht niet gaat. Omdat we Rik te hard aanp...
Meer lezen