Change of plans - the sequel

We gaan morgen niet naar Leuven. De verplaatsing komt vandaag een paar keer ter sprake, telkens wordt bevestigd dat het gepland is voor morgen. 's Namiddags komt een verpleger ons melden dat er geen plaats is in Leuven, natuurlijk net nadat ik had ingepakt. Minstens nog een paar dagen Luik, er zit niets anders op.

Een leeg gevoel overvalt mij, ik was er nu op ingesteld en - belangrijker - ik had Vinnie al uitgelegd wat er te gebeuren stond. Nu, een paar uur en een lekkere maaltijd later, kan ik t alweer plaatsen. Uiteindelijk voelen we ons goed in Luik, de afstand is niet echt een probleem en dan blijven we gewoon nog even tolken tussen verzorgend personeel en Vinnie. We zijn altijd al redelijk chaotisch geweest van nature dus ik moet er maar van uitgaan dat Vinnie al gewend is aan plannen die last minute veranderen.

Vinnie doet het trouwens super. Hij kan nu ook zinnen zeggen. Vanochtend is hij met glans geslaagd voor de hertest door de neuropschologe. Voorwerpen benoemen, patronen herkennen, hij doet het allemaal even goed. Vandaag is het woensdag dus Rik kan weer even op bezoek komen. Vinnie reageert blij en we hebben lol met een paar spelletjes UNO. Ineens slaat Vinnie volledig om, begint overal te krabben, rond te lopen, weet met zichzelf geen blijf. Eigenlijk net hetzelfde scenario als twee dagen geleden met de speelzaal. Verpleging denkt dat het pijn is die ineens opkomt, ik denk dat een teveel aan prikkels ook zeker meespeelt. Vinnie heeft een slechte nacht gehad, dan die test met de neuropsychologe en het bezoek van Rik - het was waarschijnlijk weer wat veel. Ik ben vastberaden in de toekomst te waken over zijn rust. De angst dat dit iets blijvend is steekt de kop op, onmiddellijk gevolgd door het besef hoe ongelooflijk de weg is die Vinnie al afgelegd heeft. Ik zie me nog staan tijdens mijn eerste gesprek met de neurochirurg net na aankomst in het ziekenhuis. Met mijn foute sneeuwlaarzen nog aan, vastbesloten rationeel te blijven en (bij gebrek aan iets anders, Bart was er nog niet) me vastklampend aan mijn handtas. Er is toen gezegd dat we 10 dagen lang in een levensbedreigende fase van risico op hersenoedeem zouden zitten en dat de opgelopen hersenschade ongetwijfeld aanzienlijk was. En zie ons nu eens, 13 dagen en een hersteloperatie later, met een Vinnie die dag na dag zijn deugnietenstreken terugvindt, alles begrijpt en nu zelfs ook terug kan praten. Wat zijn dan een paar veranderende plannen.