Goeroe

 "Mama, had het eigenlijk gekund dat ik gestorven was?", vroeg Vinnie me gisteren toen ik hem te slapen legde. Ik bevestig dat het inderdaad heel bange uren en dagen waren na zijn ongeluk. Een bevredigend antwoord blijkbaar, Vinnie is daarna rustig gaan slapen.

 

Hij lijkt met alles enorm nuchter om te gaan. De avond ervoor vertelde hij over de dingen waarvan hij duidelijk merkt dat ze nu moeilijker zijn dan ervoor. Lezen en de inhoud van teksten begrijpen gaat trager, schrijven ook, en tegen een bal trappen gaat minder goed. 

Hij vertelt erover maar het lijkt hem niet te frustreren.

 

Vaststellen zonder te oordelen, accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn zonder je er ongelukkig door te laten maken. Als dat de essentie is van mindfulness, dan is Vinnie een mindfulness-goeroe.

 

Mij lukt het niet altijd om zijn voorbeeld te volgen - tegenwoordig heb ik de irritante neiging om me bij het sleuren met zware ongekliefde stukken hout af te vragen of die zwaarder zijn dan wat Vinnie op zijn hoofd gekregen heeft (volgens Bart niet trouwens - niet te geloven...). Telkens krijg ik er een heel ongemakkelijk gevoel bij.

 

Bart heeft eens gezegd dat hij met aanhangwagen terug wil rijden naar de plaats van het ongeluk, de boom meenemen (ervan uitgaand dat hij er nog ligt) en ritueel verbranden. 

Vinnie vindt dat nogal overdreven. Waarschijnlijk heeft onze goeroe alweer gelijk...