Hoofdstuk afgesloten

Waarschuwing: de volgende post bevat alleen maar goed nieuws. 

Om eerst toch even duidelijk te maken dat we wel degelijk onze probleempjes hebben: Rik en Vinnie maken best veel ruzie de laatste tijd. Voorlopig dieptepunt: Rik die het beu was dat Vinnie hem heel de tijd zonder enige reden pijn deed en "kale hond" riep om Vinnie terug te kwetsen. Opzet geslaagd. 

Ook heeft Rik zijn kuit verrokken en ik een spier onder het schouderblad - net dezelfde die ik een paar jaar geleden vreselijk pijnlijk geblokkeerd heb door choco van mijn elleboog te willen likken. Dat lukt sowieso niet en het is duidelijk ook gevaarlijk - eigenlijk best een preventiecampagne waard. Maar dit terzijde, een positieve post dus, hier gaan we:

 

Vanochtend kine. Vorige week hadden we huiswerk meegekregen onder de vorm van een paar oefeningen waar Vinnie moeite mee had tijdens de sessies en die we dus thuis verder moesten oefenen. Zo kon hij bijvoorbeeld niet meer huppelen. We zijn ermee aan de slag gegaan en je zou hem nu eens elegant door het huis moeten zien hopsen. 

Tijdens de sessie van vanochtend hoor ik de kinesiste ineens zeggen dat zijn rechterkant precies opnieuw sterker is geworden dan links. Vinnie bevestigt en voor het geval ze het niet meer wist, voegt hij er nog eens aan toe dat die kant het meest geraakt was. De kinesiste vindt het erg knap.

Nadien in de auto ga ik verder in op het compliment, vooral omdat de kinesiste toch een redelijk streng, to the point persoon is (wat ik zeker apprecieer) en niet heel de tijd met complimentjes strooit. Vinnie is weer zijn nuchtere zelf: "jaja mama, ze vond het goed maar het is nu ook weer niet dat ze deed alsof het episch was".

 

Dan 's namiddags naar Luik. De neurochirurg had ons tijdens ons verblijf in het ziekenhuis daar een opvolgafspraak gegeven. Hij zei erbij dat we gerust mochten afzeggen moest de follow-up niet nodig zijn. We staan erop om te gaan zodat hij kan zien hoe goed Vinnie het stelt en om hem nog eens te bedanken hiervoor. 

Hij is onder de indruk van Vinnies huidige toestand, doet een paar testjes en bevestigt wat we al lang wisten: Vinnie doet het super. De rest van de consultatie vult hij met Vinnie tonen hoe de titanium plaatjes in zijn hoofd eruit zien. Die vindt het heel cool allemaal.

Een passage op de afdeling intensieve pediatrie staat ook op de planning. Bij het verlaten van het ziekenhuis in Luik hadden ze ons hun email adres gegeven en gezegd dat we zeker moesten binnenspringen als we nog eens in het ziekenhuis waren. De twee emails met updates die we de laatste maanden gestuurd hebben, werden telkens heel positief onthaald maar ik twijfelde toch een beetje om vandaag langs te gaan. Die mensen zijn toch druk bezig, wat als er niemand zou zijn die zich Vinnie nog herinnert...

Maar Vinnie had een tekening gemaakt om de verplegers en dokters te bedanken en we hadden nu eenmaal beloofd dat we zouden binnenspringen dus na afscheid te hebben genomen van de neurochirurg volgen we de weg naar de intensieve afdeling die Bart en ik zo vaak hebben afgelegd. Het is een gesloten afdeling dus onderweg denk ik na over wat ik ga zeggen als we aanbellen, tot we midden in het ziekenhuis ineens aangesproken worden door een verpleger op weg naar zijn shift. Hij was erbij toen we de vraag kregen of we Vinnie de dag erna wilden laten opereren aan zijn schedelbreuken en had toen de tijd genomen om ons te steunen in ons beslissingsproces. Hij had Vinnie direct herkend en neemt ons mee naar de intensieve afdeling. Zodra Vinnie binnenstapt, wordt hij meteen warm verwelkomd door onze favoriete verpleegsters. Echt een geluk dat net die mensen aan hun shift bezig waren. Het wordt een leuke babbel, iedereen is oprecht blij Vinnie te zien en we gaan met een goed gevoel naar buiten. 

De neurochirurg had gezegd dat zijn deur open staat maar dat er niet meteen een opvolgafspraak nodig is dus dit is normaal gezien de laatste keer dat we in Luik waren. Het voelt echt goed om dit hoofdstuk op deze manier af te sluiten.

 

's Avonds leest Vinnie ons voor (alles om wat langer te kunnen opblijven), het gaat best goed. Lezen is één van de dingen die moeilijker zijn sinds het ongeluk. De neurochirurg gaf daarstraks nog mee dat het herstel bij dit soort hersenletsel zich nog zo'n anderhalf jaar kan voortzetten dus we hebben nog wel wat tijd. Op naar het volgende hoofdstuk.