TGV

De Vinnie-trein dendert maar door. Deze week afspraak in Leuven voor de breuken aan schouder, sleutelbeen, ribben en wervels. Voor de zoveelste keer op rij krijgen we goed nieuws. De breuken genezen zoals het hoort, Vinnie mag vanaf nu zijn rechterarm opnieuw belasten en volledig in alle richtingen bewegen. Nog een paar weken opletten voor valpartijen of geduw, daarna mag hij alles weer doen. Tenzij Vinnie last en pijn zou krijgen, ziet de arts geen reden om een volgende afspraak in te boeken. Alweer iets afgevinkt.

Vinnie heeft duidelijk opgelet tijdens de consultatie want sindsdien is hij niet meer komen vragen of hij wel mag klimmen, springen, lopen. Hij doet t gewoon. Ik word ook opgedragen om rodeostier te spelen op de trampoline maar denk aan het vermijden van valpartijen dus wanneer Vinnie op mijn rug plaatsneemt, wordt t eerder een rodeokalf. Nog even en dan wip ik hem wel weer vol enthousiasme van mijn rug.

Alles gaat dus in sneltreinvaart maar soms ontspoort het wel. Vinnie is niet altijd even lief voor Rik. Misschien frustratie omdat die wel naar voetbaltraining kan en niet uit school moet gehaald worden voor kine-sessies. Misschien omdat hij oprecht niet begrijpt hoe moeilijk de voorbije weken ook voor Rik geweest zijn. Of misschien door alle aandacht die hij gekregen heeft. We bespreken het vaak en Rik blijft even lief en bezorgd.

Nu de evolutie zo positief is, durf ik het aan om de ziekenhuisverslagen te lezen. Naast de lijst van verwondingen komt de term "ernstig polytrauma" vaak terug. Voor mij eerst gewoon een verzamelnaam voor "meerdere verwondingen" - dacht ik. Maar volgens de website van UZ Leuven: 

"Ernstig trauma met letsels ten gevolge van een ongeval of geweld die mogelijk levens- of lidmaat-bedreigend zijn (...) Het risico op overlijden of een blijvende beperking is groot."

Waar zijn we toch aan ontsnapt..

 

Er niet té veel bij proberen stilstaan, wel heel dankbaar blijven en op naar de volgende halte: proberen om de komende week elke dag de hele dag naar school te gaan.