Alleen maar goed nieuws vandaag

De MRI van gisteren geeft geen extra breuken aan in de lagere wervelkolom maar toont wel dat wervels 5 tot 12 eigenlijk allemaal geïmpacteerd zijn.

Vinnie heeft er trouwens wel pijn van, dat werd heel duidelijk toen Bart vanochtend met hem naar een oogonderzoek ging waarbij de persoon die de test afnam hem in onmogelijke posities probeerde te wringen. Ze hebben de test uiteindelijk op een andere manier gedaan. Het was eigenlijk meer dan een oogtest, bedoeling was om te onderzoeken of de hersenen de beelden die ze via de ogen doorkrijgen, wel allemaal verwerken. Aanleiding hiervoor was het feit dat Vinnie zijn bochten naar rechts al eens te kort durft nemen, misschien doordat hij niet alle info die de ogen waarnemen doorkrijgt. Opnieuw krijgen we goed nieuws, alles ziet er goed uit. Gezichtsveld rechts zal zich wel herstellen.

De testen hebben weer heel de voormiddag in beslag genomen en om 12u komt Vinnie uitgehongerd de kamer binnengevallen. De logopediste zit op dat moment bij mij voor een evaluatie van de oefeningen gisteren. Een snelle “hallo” en Vinnie valt aan op zijn middageten terwijl we te horen krijgen wat ik zelf gisteren gezien heb: woordherkenning en -productie zijn misschien nog niet helemaal zoals vroeger maar Vinnie staat nu echt al ver op beide vlakken. Zo ver dat er zelfs geen doorgedreven logopedie nodig is. Ik sta er nog maar eens bij stil dat hij vorige maandag pas opnieuw zijn eerste woordjes heeft kunnen zeggen.

De kinderarts komt ook langs en begint voorzichtig te denken aan het heropstarten van school. De “echte” school, niet de ziekenhuisschool! Bart en ik vallen bijna van onze stoel. Blijkbaar is de tijd van bij hersenletsel in een donkere kamer liggen voorbij en is (aangepaste) stimulatie in een vroeg stadium net heel belangrijk. Binnenkort al, maar dus kalmpjes aan. Ze denkt aan na de krokusvakantie deeltijds terug beginnen met school, in meer of mindere mate aangevuld met bednet.

Allemaal geweldig nieuws alweer en we beginnen er al van te dromen Vinnie mee naar huis te nemen. Dat is nog niet voor meteen want eerst moet nog beslist worden welke verdere onderzoeken nodig zijn en er moet bevestigd hoe we net met die wervelbreuken moeten omgaan. 

Nu het naar huis gaan dichterbij komt, heb ik weer het gevoel van vroeger toen ik met de jongens als pasgeboren baby thuiskwam. Toch wat twijfels wanneer het “support system” van het ziekenhuis wegvalt.

Gelukkig wacht er thuis een al even goed support system dus dat zal wel goed komen.