Inpakken en wegwezen

Een dag als de vorigen. Vinnie eet met smaak van zijn zelfgekozen ontbijt, er wordt UNO gespeeld en om 9u30 vertrekt hij goedgezind met de kinesiste. Aansluitend is er ziekenhuisschool dus hij wordt pas rond 11u terug op de kamer verwacht. Bart en ik hangen ondertussen wat rond.

Er duikt ineens een hele delegatie artsen op, slechts twee ervan herkennen we als de kinderartsen die we al eerder gesproken hebben. De rest - nog nooit gezien. Ze vragen of ze met de hele groep naar Vinnie mogen komen kijken. Die is nog niet terug van de les maar dat blijkt geen probleem, ze melden dan maar meteen dat we vandaag naar huis mogen. 

We mogen naar huis! Niet naar een andere afdeling, niet naar een revalidatiecentrum, naar huis. 

Er zal nog kine volgen en een hoop controle-afspraken. Natuurlijk, we hadden niet anders verwacht of gewild. Maar voor de rest vertrouwen ze erop dat we t wel zullen redden.

We vertellen het Vinnie natuurlijk meteen na zijn les, hij wil al direct helpen inpakken. We moeten nog wachten op alle voorschriften en afspraken en die komt de arts om 15u afleveren. Vinnie heeft ondertussen zowat om de 5 minuten ongeduldig op de klok gekeken wanneer t nu eindelijk tijd is om onze schup af te kuisen.

Ik vraag me luidop af of we best een rolstoel zouden nemen om Vinnie naar de auto te brengen. Een beledigde blik is mijn antwoord. Minder dan een week geleden, met het bezoek van de dikke kat, was het nog ondenkbaar dat Vinnie tot aan de parking zou kunnen stappen. Maar vandaag dus geen enkel probleem. Hij legt mij zelf uit hoe zijn rechtervoetje eerst niet mee wou en nu dus wel. Onderweg naar de auto speur ik de grond af naar alle oneffenheden van meer dan een halve centimeter om Vinnie bij elk gespot gevaar te waarschuwen. Helemaal niet nodig zo blijkt. Geef me even, ik leer het wel weer af.

We hebben met opzet nog niks naar school gestuurd dus Rik weet niet dat Vinnie op hem zit te wachten. De timing kon niet beter. Grote broer had het gisteravond wat moeilijk, hij droomde ook elke nacht dat we alle vier samen waren. 

De jongens spelen samen en giechelen wat af. Rik heeft trouwens gezegd dat hij van plan is nooit meer ruzie te maken met zijn broer. De weddenschappen over hoe lang dit zal duren, mogen nu ingaan.

Ik schrijf deze post bij Vinnie op de kamer, heb hem net te slapen gelegd. Rik mag nog even beneden blijven en komt hier straks ook slapen. Ik ook, zowel Vinnie als ik voelen ons daar voor deze eerste nacht beter bij. 

Rik en Vinnie slapen sinds een aantal jaren meestal samen in Vinnies kamer. Nochtans zijn er in het verleden tussen de jongens vaak discussies geweest over slaapgeluiden die de ander zwaar op de zenuwen werken. Zo wordt Vinnie ervan beschuldigd te zwaar te ademen, terwijl Rik klakgeluiden maakt. Vannacht wordt het “geen-ruzie-meer” pact dus misschien al een eerste keer op proef gesteld. 

Wat mij betreft mag er zwaar geademd en geklakt worden tegen de sterren op. En gooi er gerust een hoop gesnurk bij, allemaal prima.