Werk aan de winkel

De nacht was redelijk woelig en ik ben vroeg wakker. Besluit om alvast op te staan en de laatste spullen in te pakken zodat ik straks tijd heb om Vinnie rustig te helpen met eten, douchen en aankleden. De verpleging moet hem ook nog wegen, parameters checken en katheter verwijderen dus er is nog genoeg te doen voor we kunnen vertrekken.

Het is meteen pijnlijk duidelijk: de sporttas waar de overgebleven spullen in moeten is veel te klein. Je zou nochtans denken dat ik al een paar keer had kunnen oefenen met inpakken door al die afgelaste transfers, helaas. Met een beetje creativiteit lukt het uiteindelijk toch - bijna.

Stipt op de afspraak verschijnt de ambulancier die ons naar Leuven zal brengen. Vinnie wordt comfortabel op een brancard geïnstalleerd (en lichtelijk bedolven onder de spullen die ik écht niet ingepakt kreeg) en weg zijn we. Op de gang staan alle verplegers klaar om Vinnie uit te wuiven, hij geeft hen allemaal een duimpje omhoog. Ik vind het best pakkend, iedereen was hier zo lief.

Bij het instappen denk ik even terug aan de laatste keer dat ik Vinnie in een ambulance zag, net voor we naar het ziekenhuis vertrokken. Hoe anders is het deze keer. Vinnie vroeg gisteren of we met luide sirenes zouden rijden, heb hem uitgelegd dat we geen urgentie zijn dus dat dat niet nodig is. De rit gaat vlot, Vinnie dommelt rustig in.

Aangekomen in Leuven is er meteen al een taalkloof. Het ziekenhuispersoneel verstaat de ambulancier niet en vice versa dus probeer ik ons op de juiste afdeling te krijgen. Iedereen is heel behulpzaam en via een paar omzwervingen op andere afdelingen (eentje die ons zo warm ontvangt dat we al een kamer krijgen tot blijkt dat we helemaal niet bij hen moeten zijn), geraken we op de juiste kinderafdeling. 

Het eten staat al klaar en het is duidelijk dat ze er hier in Leuven gaan willen invliegen. Vinnie moet de gang doorstappen om zich te laten wegen en meten, hij wordt door verschillende mensen gevraagd om zijn verhaal te doen en hij wordt alvast meegetroond naar speelzaal en sportzaal. Er wordt nogal verbaasd gereageerd als we ontkennend antwoorden op de vraag of Vinnie in Luik al kine gekregen heeft. Ik heb de hele tijd de neiging om iedereen te laten inzien dat hij 2 weken geleden uit coma gekomen is waarna hij eigenlijk nog niets kon en hoe ver hij al staat - maar dat ze nu ook niet teveel moeten vergen van hem. De assistent-artsen en therapeuten hebben er niet echt oren naar en misschien hoeft dat ook niet, want Vinnie doet het goed. Hij vertelt helder hoe hij in het ziekenhuis beland is ("Dus, ik was aan het wandelen ....") en stapt dapper de gangen door maar in de drukke kine-zaal krijgt hij het toch wat moeilijk. Als hij meteen daarna terug naar de speelzaal wordt geleid waar meerdere mensen hem vragen waar hij graag mee speelt, lukt het echt even niet meer. Zijn gezichtje straalt wanhoop uit en hij zegt "terug". Hier grijp ik in, zeg hem dat het heel normaal is dat het allemaal wat teveel is, dat het super is dat hij dat kan aangeven en dat we nu ook even rustig naar de kamer gaan. De ergotherapeute die ons op dat moment begeleidt, springt me meteen bij. Op de kamer bevestigt ze dat we vanaf maandag een plan gaan opstellen voor kine, ergotherapie, logopedie, ... maar dat de nodige rustpunten zullen ingebouwd worden. Goed zo. Vinnie zal dus moeten werken, maar er is nog altijd aandacht voor het feit dat hij nu nog écht wel rust nodig heeft ook. 

Eens de drukte gaat liggen, herpakt Vinnie zich snel. Hij voelt zich al gauw thuis in de nieuwe kamer - en al zeker nadat blijkt dat we in dit ziekenhuis zelf de menu's voor de komende dagen kunnen samenstellen. Twee desserts! Frisdrank! Zijn ogen blinken.

We hebben nog geen idee hoe lang we in Gasthuisberg gaan blijven. Het is de bedoeling om te evalueren hoe snel Vinnie vooruitgang maakt en op basis daarvan worden de volgende stappen beslist. Enkel Bart en ik mogen de afdeling binnen maar we mogen overdag wel tegelijk aanwezig zijn en we mogen 's nachts afwisselend blijven. Rik mag dus niet op de kamer komen maar omdat ze begrip hebben voor de band tussen de broers, wordt aangeraden om af en toe beneden aan het onthaal een korte ontmoeting tussen Vinnie en Rik te laten doorgaan.

Maandag vliegen we er dus in, maar eerst kan Vinnie nog twee dagen acclimatiseren. En volop genieten van de gepersonaliseerde menu's.