Hangry

Deze week nog eens een afspraak in Leuven. Bij vorige scans hadden de artsen een abnormale afplatting van Vinnies wervels gezien. Eerst dachten ze dat ze toevallig een andere aandoening op het spoor gekomen waren, daarna weten ze het toch aan de klap van het ongeval. Maar om zeker te zijn wilden ze na 3 maanden nog eens een scan doen, nu dus.

Ik had Vinnie uitgelegd wat we gingen doen: weer naar Leuven, weer onder de scanner en omdat hij een katheter zou krijgen voor contrastvloeistof zou hij de ochtend van het onderzoek niets mogen eten of drinken. 

Nadat erbij verteld was dat we iets lekkers zouden meenemen voor zodra hij mocht eten en dat de katheter deze keer niet in de hals maar in de arm zou geplaatst worden, vond Vinnie het precies allemaal ok. Al denk ik dat hij er toch meer mee bezig was dan hij liet uitschijnen. Dat merkten we vooral aan hoe hij zich gedroeg tegenover Rik die het de dagen voor het onderzoek weer moest ontgelden.

 

Omdat de scan pas in de late voormiddag gepland stond, leek het nuchter blijven mij nog wel een uitdaging te worden. In een poging tot morele steun had ik Vinnie daarom gezegd dat ik uit sympathie met hem ook niet zou eten of drinken. 

Slecht idee! Ik heb geleerd dat nuchter blijven voor ziekenhuisonderzoeken op dat vlak net hetzelfde is als zuurstofmaskers in een vliegtuig: eerst voor jezelf zorgen, dan pas het masker bij je kind opzetten - het maakt je een betere ouder.

 

Gelukkig bleek tijdens het voorbereidende onderzoek dat Vinnie helemaal niet nuchter moest zijn, ze wilden uiteindelijk geen bloed afnemen en contrastvloeistof was ook niet nodig. Ik had zijn eten in de auto laten liggen zodat het fris bleef, maar ik mocht het niet gaan halen want ze zouden ons elk moment komen halen om naar radiologie te gaan. Gelukkig kreeg hij boterhammen en een sapje aangeboden. De timing ervan was alleen wat ongelukkig: ik had net de boterhammen gesmeerd toen ze ons al kwamen halen. De jongen die ons moest begeleiden naar radiologie zette meteen de hoogste versnelling in, dus sjeesden we door een doolhof aan gangen terwijl ik Vinnie probeerde te bevoorraden. Alweer een heel verschil met de laatste keer dat we hier waren: toen met Vinnie in een rolstoel, nu flink de pas erin zelf stappend.

 

Na een vlotte scan ging het weer terug naar de dagzaal. Ik had gedacht meteen naar huis te mogen en - vooral - zelf iets te kunnen eten maar we hebben nog een paar uur moeten wachten. Blijkbaar was er een probleem met de apparatuur en kwamen de beelden eerst niet door. Ze wilden ons niet naar huis laten gaan voor het geval de scan opnieuw gedaan moest worden. Maar uiteindelijk bleek alles gelukt. De analyse zal de komende weken gedaan worden en op 10 mei horen we de uitslag. 

 

Als bevestigd wordt dat de wervelafplatting door de impact veroorzaakt is, verwacht ik dat we er verder niets aan kunnen en moeten doen. Zoniet, horen we het dan wel weer. Alles op zijn tijd. 

Vast staat dat ik volgende keer platte schoenen aandoe voor als we weer door ziekenhuisgangen moeten racen en een hoop snacks meeneem - ons gaan ze niet meer liggen hebben! :-)