Niet marineren

Het is even geleden sinds de laatste post. Heeft er vooral mee te maken dat we niet - zoals gehoopt - in rustiger water terecht gekomen zijn en er totaal onverwacht weer een extra uitdaging uit de lucht kwam vallen die onze weerbaarheid op de proef stelt.

Ik verkondig altijd dat je vaak niet kiest wat je overkomt maar in zekere zin wel hoe je ermee omgaat. Dus: even in zelfmedelijden wentelen maar vooral niet erin blijven marineren en dan weer door! 

Gelukkig heeft het allemaal niets te maken met Vinnie, die dapper verder revalideert. 

Dus trekken we ons op aan zijn nog altijd geweldige evolutie en gaan we ook weer verder. Een update is trouwens zeker aan de orde want Vinnie heeft ondertussen een paar voetbaltrainingen achter de rug!

Al een tijd was zijn eerste werk elke dag na het opstaan om het voetballetje van zijn aftelkalender een stap dichter bij de goal te zetten. Zijn eerste training zou normaal de week na Pasen zijn. Maar die eerste training op paasmaandag viel weg en woensdag zouden we niet thuis zijn dus hadden Bart en ik besloten om hem een week eerder te laten starten. 

 

Ik vertelde Vinnie vlak voor die eerste training dat het zover was. Zijn reactie zal ik altijd onthouden: eerst armen in de lucht, gejuich en meteen daarna handen voor zijn gezicht en veel tranen van pure blijdschap. Toont hoe erg hij hier naartoe had geleefd.

Daarna was ik bijna zenuwachtig in zijn plaats: zou hij het nog wel plezant vinden nu hij minder goed kan voetballen, en wat met de reacties van de ploegmaatjes. 

Hij vroeg of ik even mee kon stappen om hem af te zetten aan het plein, om me daar al snel achter te laten. De andere kinderen: "dag Vinnie!". Hij "mag ik meedoen?" en hoppa, vertrokken. Zo simpel en no-nonsense kan het zijn.

 

Minder simpel: het feit dat hij er nog altijd op staat zijn kap op te houden in het openbaar en dat het op de dag van de tweede training 24 graden zou worden. T-shirtjes met kap waren besteld maar nog niet aangekomen dus wat doet een mama dan die niet wil dat haar kind smelt: de kap van een oude trui knippen en die aan een luchtig voetbalshirtje naaien. En wat doet een mama die eigenlijk totaal niet kan naaien na het trots bewonderen van haar werk: de schaar bovenhalen na de training omdat het truitje met veel moeite wel aan maar met geen mogelijkheid weer uit ging.

Och ja, het ding had toch maar zijn werk gedaan. 

 

Sindsdien heeft Vinnie nog een training moeten missen omdat hij pijn had maar dat is ook alweer beter en de T-shirts met kap liggen klaar dus alles in positie om te knallen op die volgende training.